ଭିଟାମାଟି

ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ପରିସୀମା ଥାଇ ବି

ଆଜି ମୁଁ ଅଲୋଡ଼ା

ମୁଠାଏ ଦାଣ୍ଡ ଧୂଳି ପରି

ବର୍ଷରେ ପରିତ୍ୟକ୍ତ ପଡିଆର

ମେଞ୍ଚାଏ କାଦୁଅ ଭଳି ।

ମୋ ଛାତିରେ, ପାଦ ଥାପି ଚାଲି ଶିଖିଥିବା

ଖେଳି ବୁଲି ଛୋଟରୁ ବଡ ହୋଇଥିବା ପିଲାଟେ

ଆଜି ସହରର ବଡବାବୁ

ଉଚ୍ଚ ଅଟ୍ଟାଳିକା ରେ 

ଆଧୁନିକ ଚାକଚକ୍ୟରେ ମସଗୁଲ ।

ଆଉ ତାହାରି ଇଶାରାରେ

ମୋର ମାନ ନିର୍ଦ୍ଧାରଣ କରିବାକୁ

ଆସିଥାନ୍ତି କେତେକ ଦଲାଲ୍ ।

ମୁଁ ଭିଟାମାଟି ମଣିଷର ଦ୍ଵିତୀୟ ମାଆ 

କେଇଟା ପଇସା ପାଇଁ 

ମାଆକୁ କଣ ବିକ୍ରୀ କରିହୁଏ

ବାଃ ବାଃ ରେ ଦୁନିଆ ।

ହୄଦୟରେ କୋହ ଭରେ 

କ୍ଷୋଭରେ ରକ୍ତ ଝରେ 

ଅସହ୍ୟ ଏ ଯାତନା 

ଅବିଶ୍ୱାସ ପ୍ରତାରଣା

ଭାବେ ଖୁବ୍ ଭାବେ 

ହୋଇ ଥାଆନ୍ତି କି ସେହି ପୁଅର ମାଆ 

ଯିଏ ସହି ପାରିଥାଆନ୍ତା 

ମୋ ପାଇଁ ଭୋକର 

ଅସହ୍ୟ ଯନ୍ତ୍ରଣା ।