ଭିନ୍ନ ଏକ ହୋଲି

ଏଠି ମଣିଷ 

ପ୍ରତିଦିନ ନିଜର ରଙ୍ଗ ବଦଳାଏ,

ନୂଆ ନୂଆ ରଙ୍ଗରେ ନିଜକୁ ଘଷି-ମାଜି,

ଦିନକୁ ଦିନ ଚିକ୍କଣ କରି ଚାଲେ ନିଜ ଅବୟବ ;

ଦେହରେ ବୋଳି ନାନାଦି ରଙ୍ଗ ପ୍ରଲେପ

ଦୌଡୁଥାଏ ସେ ଇତଃସ୍ତତ ଭାବେ ,

ନିଜ ଠାରୁ ଦୂରକୁ,

ବହୁ ଦୂରକୁ ।

ରାତି ଅଧରେ ଅଭିସାରିକାର ମନ ନେଇ

ଭିଜା ଶେଫାଳି ସହ ଶୁଭ୍ର-ସ୍ନାତା ସାଜି ,

ଯେଉଁ ରୂପ ଲାବଣ୍ୟ 

କସ୍ତୁରୀ-ଚନ୍ଦନର ଭୁରୁ ଭୁରୁ ବାସ୍ନାରେ ,

ହୋଇଉଠେ ଚିର ଇପ୍ସିତ, ବହୁ- ପ୍ରତୀକ୍ଷିତ ।

ସକାଳର ସୁନେଲୀ କିରଣରେ

ଶୁଭ୍ରତା ର ଆଭା ତେଜି

ସେ ହିଁ ହୁଏ ପ୍ରଥମେ ଅନ୍ଧକାରର ଦାସୀ ,

ସଜ୍ଜଳ ନୟନରେ ବୋଳି କଳଙ୍କ କଜ୍ଜ୍ୱଳ

ସବୁ ରଙ୍ଗକୁ ବିସର୍ଜ୍ଜନ ପୂର୍ବକ 

ନିଜ ପାଇଁ ବାଛିନିଏ କଳାରଙ୍ଗ ଟିକକ ।

କାମନାର ମାୟାଜାଲରେ ଛନ୍ଦା,

ନିଉଟନଙ୍କ ସେ ସାତ ରଙ୍ଗର ଚକ୍ରୀ ,

ରାତିର ନୀରବ ପ୍ରହରରେ 

ସବୁ ରଙ୍ଗକୁ ମିଶାଏ,ଗୋଳାଏ ,

ସୃଷ୍ଟି କରେ ଶୁଭ୍ରାବରଣ ।

କିନ୍ତୁ ଦିନର ଆଲୋକରେ 

କୁଆଡେ କେଜାଣି ଉଭେଇ ଯାଏ,

ତା'ର ସେ ଶ୍ଵେତ ରୂପକାନ୍ତି !

ରଙ୍ଗର ସାମ୍ରାଜ୍ୟରେ ଚାଲେ କେବଳ 

କଳା-କାଳିମାମୟ କଳଙ୍କର ରାଜୁତି ।

ସବୁ ରଙ୍ଗକୁ ଆପଣେଇ କିଏ

ନିଜକୁ ଘୋଡାଇ ଦିଏ,

କେବଳ ଏକ ସଫେଦ ଚାଦର ତଳେ ,

ଆଉ କିଏ ରଙ୍ଗୀନ ଜୀବନକୁ

ଭଲ ପାଏ ବୋଲି ,

ନିଜ କ୍ଷତାକ୍ତ ଶରୀରକୁ ଆବିଷ୍କାର କରେ, ରାସ୍ତାକଡେ , ନର୍ଦ୍ଦମା ପାଣିରେ

ଅବା ଡାକ୍ତରଖାନା ଡ଼ଷ୍ଟବିନ୍ ର ଅଳିଆ ଭିତରେ।

ଆଲୋକର ସବୁ ନିୟମ ବି ହୁଏ 

ଜୀବନର କ୍ରୁରତା ଆଗରେ

ପରାଜିତ, ପ୍ରତ୍ୟାହୃତ ;

ଯେଉଁ ରଙ୍ଗର ରଙ୍ଗମଞ୍ଚରେ ନିତି ନିତି ଚାଲେ ,

ଏ ପ୍ରକାର ରଙ୍ଗୀନ ନାଟକ ,

ସେଠି ପୁଣି ;

ରଙ୍ଗର ଏ ପ୍ରାୟୋଜିତ ପର୍ବ, ହୋଲିର ଅବା କି ପ୍ରୟୋଜନ ।