ଭାଙ୍ଗିଦେଲ କାହିଁ ଥାଳ

ବଡ଼ଦାଣ୍ଡେ ବସି ଭିକ୍ଷା ମାଗୁଥିଲି

ଭାଙ୍ଗିଦେଲ କାହିଁ ଥାଳ,

କେମିତି ପୋଷିବି ସଂସାରକୁ ମୋର

କୁହ ଆହେ ନନ୍ଦ ବାଳ ।

ଜୀବନରେ ଯେତେ ପାପ କରିଥିଲି

ଭୋଗୁଅଛି ଭାଗ୍ୟଫଳ,

ପିଲା ଛୁଆ ଧରି ଜୀବନ ବିତାଏ

ଦେଇଛ ଯେଉଁ ଜଞ୍ଜାଳ ।

ଦୁଃଖ ପରେ ଦୁଃଖ କାହିଁ ଦିଅ ଏତେ

ସୁଖୁନାହିଁ ଆଖି ନିର,

ସଂସାର ତ ମୋର ନରକ କରିଲ

କରିଦେଇ ସାତ ପର ।

ଆହେ ଦୀନବନ୍ଧୁ ତୁମେ କୃପାସିନ୍ଧୁ

ଶୁଣୁଅଛି କାନ ମୋର,

ମୋ ସଂସାରର ସତେ କେମିତି ଭାସୁଛି

ଦେଖ ଥରେ ପ୍ରଭୁ ମୋର ।

ପିଲାଛୁଆ ମୋର ଭୋକ ଉପାସର

କାନ୍ଦୁଛନ୍ତି ବସି ଦ୍ବାରେ ,

ଦାନା ଦେଲ ନାହିଁ କନା ଦେଲନାହିଁ

ବୁଲୁଛି ମୁଁ ଦ୍ବାରେ ଦ୍ବାରେ ।

ଦୀନ ହୀନ ଜଣେ ଭୀକାରି ବୋଲି ମୁଁ

ଭର୍ଛନା କରନ୍ତି ମୋତେ ।

ବାର ବାର ଏଠି ଭିକ୍ଷା ମାଗିବାର

ଦେଖିବୁନି ଆଉ ତୋତେ ।

ଏତେ ଦୁଃଖ ଆଉ ପାରିବିନି ସହି

ଶେଷ କଥା ଦେଲି କହି,

ତୁମେ ନ ବୁଝିଲେ ହେ କଳା ସାଆନ୍ତେ

ମରିଯିବୁ ବିଷ ପିଇ ।

ଶେଷ ବେଳେ ଟିକେ ଦେଖା ଦେବ ପ୍ରଭୁ

ନୀଳାଚଳ ଭାବଗ୍ରାହୀ,

ତୁମେ ଯଦି ପ୍ରଭୁ ନବୁଝୁଛ ଦୁଃଖ

ଜୀଈଁ ଆଉ ଲାଭ ନାହିଁ ।

◆ କେ.ନିର୍ମଳ

◆ ଭଦ୍ରକ, ବାସୁଦେବପୁର (ଜଗନ୍ନାଥି)