ଭାଗ୍ୟବାନ ଶିଶୁ

ଅତି ବିକଳରେ କାନ୍ଦୁଥିଲା ଶିଶୁ

ମାଆକୁ ତାର ହରାଇ

ନିରାଶ୍ରୟଃ ହେଲା ସାହାରା କେ ଦେବ

କାନ୍ଦୁଛି ମୁଣ୍ଡ ବାଡେଇ l

ଗରୀବର ଅଶ୍ରୁ ଯେତେ ବହିଲେବି

ପୋଛିବାକୁ କେହି ନାହିଁ

ମାଆ ଚାଲିଗଲା ଆରପାରିକି

ବୁଦ୍ଧି ତାକୁ ଦିଶୁ ନାହିଁ l

ପିଲାବେଳୁ ସେ ଅଭାଗା ଅଟଇ

ସଂସାରରେ ଧର୍ମ ନାହିଁ l

ଜନ୍ମବେଳୁ ସିଏ ପିତା ଶୂନ୍ୟ ଥିଲା

ସ୍ନେହ କଣ ଜାଣିନାହିଁ l

ମାଆ ତାର ପାଇଁ ସବୁକିଛି ଥିଲା

ତାକୁ ଛାଡି ଚାଲିଗଲା

ନଡା ଛପରର ଘରଟି ତାହାର

ପବନେ ଉଡାଇ ଦେଲା l

ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷର ଶିଶୁ ସିଏ ଅଟେ

ସୁଖ କଣ ଜାଣି ନାହିଁ

ଅଭାବରେ ତାର ଘର ଚଳୁଥିଲା

ପେଟ ପୁରା ଖାଇନାହିଁ l

ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବ ସବୁ ଦୂରେଇଲେ

ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥକୁ ନେଇ

ବିଚରା ଅନାଥ କଣ କରିବ

ଖାଇବାକୁ ମୁଠେ ନାହିଁ l

ଦଇବ ଭିଆଣ ବୁଝିବା କଠିନ

ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା ପରା ସିଏ

କାହା ଭାଗ୍ୟରେ କଣ ଲେଖା ଅଛି

ବୁଝି ପାରନ୍ତିନି କିଏ l

ଅନାଥ ନୁହେଁ ସେ କେତେ ବାବୁମାଆ

ଆସିଲେ ପାଖକୁ ଧାଇଁ

ପୁତ୍ର କରି ତାକୁ କୋଳେଇ ନେଲେ

ଭାଗ୍ୟବାନ ହେଲା ସେହି l