ବେଙ୍ଗ ବେଙ୍ଗୁଲୀ

ବେଙ୍ଗ ଓ ବେଙ୍ଗୁଲୀ ଗାଆଁ ସାରା ବୁଲି

ପୋଖରୀ ହିଡରେ ଠିଆ

ଯେତେ ବି ଦେଖିଲେ କୋଉଠି ନ ମିଳେ

ସାରୁ ଗଛଟିଏ କିଆଁ ।

ବେଙ୍ଗୁଲୀର ମୁଖ ଚାହିଁ ଦେଇ ଦୁଃଖ

ବେଙ୍ଗ ବି ପାରିଲା ଜାଣି

ଦେଖାଇ ତର୍ଜନୀ କହିଲା ସଜନୀ

ଏଠି ତ ଅଳପ ପାଣି ।

ଅମରଯାଇ ବି କୋଉଠୁ ପାଇବି

ବିପରୀତ ହେଲା କାଳ

ବାଡିରେ ସଜାଡି ସେହି ସବୁ ଝାଡି

ଶୁଖାଇ କଲେଣି ଜାଳ ।

ମଣିଷ ନିର୍ଜୀବ କୁଆଡୁ ବୁଝିବ

ଜୀଅନ୍ତା ମୁର୍ଦ୍ଦାର ସେହି

କିସ ଅବା ତାର ଯାଏ ଆସେ ଛାର

ଜୀବ ଏ ନଥିଲେ କେହି ।

ସବୁ ଜାଣି ଜାଣି ନେଲେଣି ତ ହାଣି

ଥିଲା ଯେତେ ଗଛଲତା

ସାରୁ ଗଛ ତଳ ଜାଣିଛେ ଶୀତଳ

କୁଆଡେ ଯିବା ଗୋ ବତା ।

ସେ ରଙ୍ଗଭୁବନ ଆମ ମଧୁବନ

ପ୍ରମୋଦ ବିହାର ପାଇଁ

ଗରମ ବତାସ କଲାଣି ହତାଶ

ଉପାୟ ବି ଦିଶୁ ନାଇଁ ।

କୂଅ ତଡାଗରୁ ପାଣି ତ ଆଗରୁ

ଗଲାଣି ପାତାଳ ତଳେ

ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା ଏମିତି ସହିବା କେମିତି

ଅକାଳେ ମରିବେ ଶଳେ ।

କରନା ଗୋ ମନା ଯୁଆଡେ ବି ଅନା

ବିପଦ ଦିଶଇ ଡୋଳେ

ଚାଲ ଲୋ ସଜନୀ କାଟିବା ରଜନୀ

ବୁଢା ବରଗଛ କୋଳେ ।

ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା