"ବାଃ,କି ଚମତ୍କାର ଅଭିନୟ"

ପେଣ୍ଡାଲ ଉପରେ ନିଖୁଣ ଭାବରେ

ଚମତ୍କାର ଅଭିନୟ

ମାଆକୁ ସ୍ନେହରେ ପୋତି ପକାଉଛ

ଆଖିରୁ ଝରାଇ ଲୁହ ।

ଦର୍ଶକ ମାନଙ୍କ ଅନ୍ତର କାନ୍ଦଇ

ତୁମରି ଅଭିନୟରେ 

କେତେ ବାଃ ବାଃ କେତେ ପରଶଂସା

ଗୋଟାଉ ଅଛ ରାତିରେ ।

ମନ ଫୁଲି ଯାଇ ମୋଟ ହୋଇଯାଏ 

କଲର ଟେକିକି ଚାଲ 

ମୋ ପରି ହିରୋ ଆଉ କେହି ନାହିଁ

ଜନତା ପାଆନ୍ତି ଭଲ ।

ଭିତିର କଥାକୁ କିଏ ବା ଦେଖୁଛି 

ନିଜ ପରିବାର କାହାଣୀ 

ମାଆ ବାର ଘରେ ପାଇଟି କରୁଛି 

ପେଟ ପୁରାଇବ ବୋଲି ।

ବାପ କାହା ଘରେ ବୋଲ କରୁଅଛି

କେଇଟା ପଇସା ପାଇଁ 

ବୁଢ଼ା ବୁଢ଼ୀ ପୁଣି ବଞ୍ଚିକି ରହିବେ 

ଶେଷ ସମୟର ପାଇଁ ।

ପୁଅ କାଢୁଅଛି ହିରୋଗିରି ପୁଣି 

ବାପ ମାଆ ପର କରି 

ଘରଣୀକୁ ନେଇ ଅଲଗା ରହୁଛି 

ନିଶରେ ହାତକୁ ମାରି ।

ଏଇ ହେଉଛନ୍ତି ସେଇ ପୁଅ ପରା 

ଗର୍ଭେ ଧରିଥିଲା ମାଆ 

ମଲାବେଳେ ପୁଅ ମୁହେଁ ନିଆଁ ଦେବ 

ବୃଦ୍ଧ ବେଳେ ଦେବ ରାହା ।

ଆଗରେ କି ରୂପ ପଛରେ କି ରୂପ 

ଜନତା ଜାଣନ୍ତି ପରେ 

ହେଲେ ମନ ମଧ୍ୟେ ଅନୁତାପ କରି 

ରହିଯାନ୍ତି ଯେଝା ଘରେ ।

ଆମେ ସେହିପରି ଲେଖନୀ ଚଳାଉ 

ସମାଜ ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ 

ବାପା ମାଆ ଉପରେ କବିତା ଝାଡୁଛେ 

ଟେକୁଛେ ଶିଢି ଲଗାଇ ।

ହେଲେ ପ୍ରକୃତରେ ନିଜ ପିତା ମାତା 

ଅବହେଳା ହେଉଛନ୍ତି କି 

ଯଦି ହେଉଥିବେ ଧିକ ଏ ଲେଖନୀ 

ଲେଖିବା ବାହାନା ନୁହେଁ କି ?

ଲେଖୁଛେ କିପରି କରୁଛେ ଓଲଟା 

ଏଇଟା କି କବି ପରିଚୟ 

ହାତ ଯୋଡ଼ି ବନ୍ଧୁ ଗୁହାରି କରୁଛି 

ନ କର ଏପରି ଅଭିନୟ !

ବାପା ମାଆ ଆମ ଈଶ୍ବର ଅଟନ୍ତି

ତାଙ୍କ ଯୋଗୁଁ ଆଜି କବି ଆମେ

ତାଙ୍କ ଆଶିର୍ବାଦ ସଦା ରହିଅଛି 

ଲେଖନୀ ଚାଲୁଛି ତାଙ୍କ ନାମେ ।

ଯଦି ବନ୍ଧୁ କେହି ଅପଥରେ ଯାଇ 

ପିତା ମାତା କର ହତାଦର 

ତୁମଠାରୁ ଦୋଷୀ କେହି ବି ନ ଥିବେ 

ଧିକ ତୁମେ ଅଟ କବି ବର ।

ଲେଖନୀ କରୁଛି ସତ ଅଭିନୟ 

ନିଜେ ଯାଉଅଛ କୁପଥରେ 

ସମାଜକୁ କି ଶିକ୍ଷା ଦେବା ଆମେ 

ମଇଳା ପୁରାଇ ଏ ପେଟରେ ?

ସତ ପୁତ୍ର ସେହି ପିତା ମାତା ଚାହିଁ

କରୁଅଛି ନିଜର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ 

ଜୀବନ ସଫଳ ହୋଇବ ନିଶ୍ଚୟ 

ନ ରହିବ ମନରେ ସଂଶୟ ।