ସେ ଈଶ୍ବର

ଈଶ୍ବର ବୋଲିଣ ଜଣେ କେହି ଛନ୍ତି 

ଶୁଣିଛି ଛୋଟ ବେଳରୁ 

ହେଲେ ଆଜିଯାଏ ଦେଖି ପାରିଲିନି

ମୋର ଏହି ନୟନରୁ ।

ଫଟରେ ଦେଖୁଛି ବିଭିନ୍ନ ରୂପରେ 

ମନ ମତାଣିଆ ଠାଣି

କିଏ ତୁମେ ପ୍ରଭୁ ପ୍ରକୃତ ରୂପଟି

ମୋର ମନ ବୁଝିଲାନି।

ଚାରିଯୁଗେ ଚାରି ଅବତାର ନେଇ

ଧରିତ୍ରୀକୁ ପରା ଆସ 

ପାପିଙ୍କୁ ବିନାଶି ସନ୍ଥ ପାଳ ବୋଲି 

ଜଗତରେ ଅଛି ଯଶ ।

ରାବଣ ବଧିବା, କଂସକୁ ମାରିବା 

ପୃଥିବୀ ନିକ୍ଷେତ୍ରୀ ହେବା 

କାହାଣୀରୁ ପଢି ଏତିକି ଜାଣିଛି 

ତୁମେ ଅଟ ବିଶ୍ବ ଦେବା ।

ତୁମେ ତ କୁଆଡେ ସୃଷ୍ଟି କରିଅଛ

ସଚରାଚର ଜଗତ 

ପାଣି ବାୟୁ ଅଗ୍ନି ସୂର୍ଯ୍ୟ ଚନ୍ଦ୍ର ପୁଣି 

ତୁମରି ପକ୍ଷେ ସମ୍ଭବ ।

ମଣିଷ ପରା ଦେଇ ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ

ଧରଣୀରେ କରି ଜାତ 

ମଣିଷ ଦ୍ବାରା ହିଁ ସମ୍ଭବ କରାଅ 

ଏ ଜଗତ ଯେତେ କାର୍ଯ୍ୟ ।

ତୁମେ ତ କୁଆଡେ ନିରାକାର ଅଟ 

ଆକାର ନାହିଁ ତୁମର 

ପୁଣି ରୂପେ ଆସି ବିନାଶ କରୁଛ 

ଦୁର୍ଦ୍ଧାନ୍ତ ପରି ଅସୁର ।

ତୁମ ମାୟା ପ୍ରଭୁ ତୋତେ ଜଣାଥିବ

ଆମେ ବା ଜାଣିବୁ କାହିଁ

ସରଳ ହୃଦୟ ନିଷ୍ପାପ ଶରୀର 

ମଣିଷ ଜୀବନ ବହି ।