ଅଶୃଳ ମୂଲକ

ଶ୍ମଶାନରେ ଜୁଇ   ମାରୁଅଛି ହାଇ

     ଜଳାଇ ହୃଦୟ କୋହ,

ହୁତାସନ ବୁକୁ   ଦରଦେ ବାହୁନେ 

    ବୁହାଇ ଶିଖାର ମୋହ ॥

ଚିତ୍ରଗୁପ୍ତ ପାଞ୍ଜି   ଜମଦଣ୍ତେ ଭାଜି

    ଜୀବନ ପାଲଟେ ଶବ,

ଅମୃତ ସନ୍ତାନେ   ଜୀବନ ମରଣେ

    କାଳଫାଶେ ଦେଇ ଭାବ ॥

ଛଅ ଖଣ୍ତି କାଠେ ଶ୍ମଶାନ ବୈକୁଣ୍ଠେ

    ଜୀବନର ମହାଯାତ୍ରା,

ପିତା ମାତା ଭାଈ  ଭଉଣୀ ବାନ୍ଧବୀ

    ବିଦାୟର ଦୁଃଖ ଯାତ୍ରା ॥

କାହା ବୁକୁ ଫାଟେ ଧର୍ମର ସଂକଟେ

     ସୀମନ୍ତ ହାରେ ସିନ୍ଦୁର,

ପିତା ମାତାଙ୍କର   ସ୍ନେହଁର ଝରଣା

     ଖୋଜିଥାଏ ରୁଦ୍ଧଦ୍ୱାର ॥

ଶୂନ୍ୟ ପରିବାର  ଲୋତକ ରୂଧିରେ

     ଦିଅଇ ଶୁଭ ବିଦାୟ,

ଅଗଣା ପଲ୍ଲବେ   ଝାଉଁଣିଣ ଲବେ

     ଦିଅନ୍ତି ଚିର ଅଭୟ ॥

ଗାଁ ଦାଣ୍ତ କାନ୍ଦେ   ରାମନାମ ମନ୍ଦେ

     ଖଇ କଉଡିକୁ ନେଇ,

ପଡୋଶୀ ସୁମନେ  ଅବିର ମଣ୍ତନେ

    ବିଦାୟରେ ସ୍ଥୁଳ ଦେହୀ ॥

ପ୍ରୀତି ପରିବେଶ    ହୁଅଇ ପାଉଁଶ

    ଦୁଃଖ ପ୍ରଦୀପ ଅନଳେ,

ଯଶ ଗଉରବ     ଆଜନ୍ମ ବିଭବ

    ନିଦ୍ରିତ ମୁଦ୍ରାରେ ଭାଳେ ॥