ଅସହାୟ ବୃଦ୍ଧବୃଦ୍ଧା

ଚଳନ୍ତି ପ୍ରତିମା ବୃଦ୍ଧ ପିତାମାତା

     ଜନ୍ମଦାତ୍ରୀ ଜନ୍ମଦାତା 

 ହେ'ସନ୍ତାନ ସନ୍ତତି କରୁଛି ବିନତୀ

     ପ୍ରଣିପାତ କର ସଦା  ।

ବୃଦ୍ଧ ବୟସରେ ଜରା ନିବାସରେ

      ଶୁଭୁଛି କ୍ରନ୍ଦନ ସ୍ବର

 ହୃଦ ବିଦାରକ ସାଂପ୍ରତିକ ଚିତ୍ର

      ଅବକ୍ଷୟ ସମାଜର ।

 ଚଳନ୍ତି ପ୍ରତିମା ଦୁଃଖେ ଜର୍ଜରିତା

    ପାଷାଣ ପାଉଛି ପୂଜା

କିଲାଭ ପାଇବୁ ପାଷାଣ ପୁଜୁଛୁ

     ବରଣ କରୁଚୁ ସଜା  ।

ସୁରମ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିକୁ ଆଣିଛି ଆମକୁ

   କେତେ ବଡ଼ ତା'ର ତ୍ୟାଗ

ଦଶ ମାସ କାଳ ଗର୍ଭେ କରି ଭାର

   କଷଣ କରିଛି ଭୋଗ ।

ବିଚାର ବିମର୍ଷ କରହେ ସୁପୁତ୍ର

   ପିତାମାତା ସର୍ବ ଶ୍ରେଷ୍ଠ

ଜରା ନିବାସରେ ଛାଡିବନି କେବେ

    ଅରଜିବା ନାହିଁ ପାପ ।

ଭଙ୍ଗା କୁଡିଆରେ ରହିବା ସୁଖରେ

    ପ୍ରିୟଜନ ସର୍ବେ ମିଶି

ବୈକୁଣ୍ଠ ସମାନ ଆମ ଟିକି ଘର

    କେହି ବସିବାନି ରୁଷି  ।

ବୋଝମଣ ନାହିଁ ପିତା ମାତା ସେହି

     ବିଦ୍ୟା ବୁଦ୍ଧି ଗନ୍ତାଘର

 ରାଜ ଗାଦି ଥାଇ ରାଜା ଯଦି ନାହିଁ

     ନୁ6ହଁ ଜମା ଶୁଭଙ୍କର ।

 ମୁଖରୁ ନିସୃତ ନହେଉ ଶବଦ

     ଜରା ଆଶ୍ରୟ ସ୍ଥଳୀ

ଲୋତକ ନିଗାଡି ନଯା'ନ୍ତୁ କେହି

   ହୃଦୟ ନଯାଉ ଜଳି  ।

  

 ଜୀବନର ଛବି ପ୍ରତୀତ ହୁଅଇ

    ବୃଦ୍ଧ ବୟସରେ ବେଶି  

 ଦୁଃଖେ ଜର୍ଜରିତ ଏଜୀବନ ସତ୍ୟ

    ମୃତ୍ଯୁ ପାଶେ ଥାଏବସି ।

ପ୍ରିୟଜନ ସର୍ବେ ଭୁଲିଯା'ନ୍ତି ସତେ

      ସମୟକୁ ଆଳ କରି  

ଦୃଷ୍ଟି ଆଢୁଆଳେ ବୃଦ୍ଧ ଲୁହଢାଳେ

     ସମ୍ପର୍କକୁ  ଝୁରିଝୁରି ।

   

 ନିଃସହାୟତାର ଚରମ ସ୍ବାକ୍ଷର

    ଉଦବେଳିତ ମନପ୍ରାଣ.

ପୁତ୍ର ପୁତ୍ରବଧୂ  ଦୁଃଖ ଦ୍ଯନ୍ତୀ ସବୁ

    ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତେ ସୁଝେ ଋଣ ।

ଶ୍ରମଦାନ କରି ଗଢିତୋଳି ଥିଲି

    ସୁରମ୍ୟ ଆବାସ ନୀଡ଼

ସେଇ ନୀଡ଼େ ଆଜି ଝଡ ଉଠେଗର୍ଜି

     ଆଖିରୁ ହଜିଛି ନିଦ  ।

ବୃଦ୍ଧ ହେବା କ'ଣ ମୋର ବଡ଼ ପାପ

     ଅବସାଦେ ବିତେ ଦିନ 

 ହାୟରେ ସମୟ ହେଲୁତୁ ନିର୍ଦ୍ଦୟ

     ବୁଝୁନି ଅବୁଝା ମନ ।

ସ୍ନେହଁ ଶ୍ରଦ୍ଧା ପ୍ରୀତି ଉଭେଇ ଯାଇଛି

      ଅନୁଭବେ  ଅନୁତପ୍ତ

ପୁତ୍ରମାନେ ମୋର କେତେ ସଂସ୍କାରିତ

     ଜୀବନ୍ତେ ସାଜିଛି ପ୍ରେତ ।

 ଅର୍ଦ୍ଧାଂଗିନୀ ଦୁଃଖ ମୋଠାରୁ ଅପାର

      ହୃଦୟ ମୋ'  ସହୁନାଁହି  

 କର୍ଣ୍ଣକଟୁ ଶବ୍ଦ.  ହୃଦେଭରେ କୋହ 

      ଜୀବନ୍ତ ମରଣ ଏହି  ।

ହାତଧରି ଯିଏ ଚାଲୁ ଥିଲା ଦିନେ

     ସ୍ବପ୍ନ ବିଭୂଷିତ ମନେ

ସେଇ ପୁତ୍ର ଆଜି ଭୁଲିତ ଯାଇଛି

    ଯୌବନର ଊଥାପନେ ।

ହେ ସନ୍ତାନ ସନ୍ତତି କରୁଛି ବୀନତି

     ପିତାମାତା ଦେବତୁଲ  

କେତେ କ୍ଳେଶ ସହି ଜନ୍ମ ଦେଇଛନ୍ତି

    ହେଜ ଆହେ ଟିକି ଫୁଲ ।

ସୁରମ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ରମ୍ୟ ଉପହାର

     ବୃଦ୍ଧ ପିତାମାତା ଆମ

ଅବହେଳା ଚିହ୍ନ ରଖନାଁହି ଧନ

   ଅଜାଡିବା ସ୍ନେହଁ ପ୍ରେମ ।

ସ୍ଵେଚ୍ଛାସେବୀ ମାନେ ଜରା ନିବାସରେ

    ଆଶାର ଆଲୋକ ଧାରା

ସମ୍ପର୍କର ସେତୁ  ମନପ୍ରାଣ ଜିତୁ

   ଭାବନା ହେଉ ନିଆରା ।

ହେ ସମାଜ ସରାଗୀ ସାମାଜିକ କର୍ମୀ

   ତୁମେ ସତେ ଦେବ ଦୂତ

ବୃଦ୍ଧ ବୃଦ୍ଧାଙ୍କର ସତେ ଆପଣାର

    ହୃଦୟ ପରାଣ ମିତ ।

ପ୍ରିୟ ପରିଜନ କରିଦେଲେ ପର

    ସୁଜିଲେନି ଜମା ଋଣ

କାନ୍ଦୁଛି ହୃଦୟ କାନ୍ଦୁଛି ଏମନ

   ବଞ୍ଚିବାକୁ କରି ପଣ

    

ନିଃସ୍ବାର୍ଥପରତା  ସ୍ନେହ ଓ ସଦିଚ୍ଛା

   ତୁମ ଠାରେ ଅଛି ଠୁଳ

ଆମ ସମ୍ପର୍କରେ ନାହିଂ ଆବିଳତା

  ସମ୍ପତ୍ତି ହେବନି କାଳ ।

    

ନିସଙ୍ଗ ଜୀବନ ନୁ6ହଁ ସମୀଚିନ

   ନିସଙ୍ଗତା ଭରେ କୋହ

ଜରା ନିବାସରେ କେମିତି ରହିବ

   ତୁମେ ବୃଦ୍ଧ ହେଲେ କୁହ ।

ଜଗତର ନାଥ ହୁଅହେ ସଦୟ

   ସର୍ବ ଦୁଃଖ ହେଉ ଦୂର

 ବୃଦ୍ଧ କାଳେ ଦୁଃଖ ନହେଉ ହେଭୋଗ୍ୟ

   ନୟନୁ ନଝରୁ ନୀର ।

ସୁରମ୍ୟ ଆବାସେ ରହନ୍ତୁ ସଙ୍ଗତେ

   ପିତାମାତା ବୃଦ୍ଧ କାଳେ

 ନୀରବ ଓଠରୁ ହସ ଝରୁ ଥାଉ

    ଆନନ୍ଦ ଉଲ୍ଲାସ ଭୋଳେ ।

ଜରା ନିବାସ ନାହିଁ ଆବଶ୍ୟକ

   ହେଜ ଆହେ ପୁତ୍ର ବଧୂ

ରକତ ସମ୍ପର୍କ କରିବାନି ଛିନ୍ନ

   ପିତାମାତା ଆମ ବିଭୁ  ।