ଅପ୍ରତ୍ୟାଶିତ ଗତି

କାହିଁକି ଟିକିଏ କରୁଣା କଲନି

ବୁଝିବାକୁ ମନ କଥା

ଋତୁରାଜ ପରି ଚାଲି ଗଲ ତୁମେ

ଦେଇ ମିଠା ସ୍ପର୍ଶ ବ୍ୟଥା ।

ଯାହା ରହି ଗଲା ସ୍ମୃତି ଫରୁଆରେ

ତାହା ନପାରେ ମୁଁ ଖୋଲି

ଝୁରେ ମନ ପ୍ରାଣ ଚକୋଇ ସମାନ

ପାରେନା ତୁମକୁ ଭୂଲି ।

ପ୍ରାଣୀ ଜଗତରେ ମଧୁରିମା ଭରି

ଚାଲି ଯାଏ ମଧୁମାସ

ତୁମେ ଯେ ନାୟକ ମୋ କାବ୍ୟ ପୃଷ୍ଠାରେ

କେମିତି ଲିଭାଅ ହସ ।

ମଧୁ ମଳୟର ଧୀର ସମୀରଣେ

ସ୍ନେହ ପ୍ରୀତି ଯାଏ ବୋହି

ତୁମେ ଯେ କ୍ଷେପଣି ମୋ ଜୀବନ ନାବେ

କାହିଁକି ନେଲନି ମୋହି ।

ବାରବାର ଡାକେ କୋକିଳ ସୁକଣ୍ଠୀ

ଶେଷ ପଥେ ମଧୁକାଳ

ତୁମେ ଯେ କେମିତି ମୋର କଥା ଭାବି

ହୁଅନି ବାରେ ଚଞ୍ଚଳ ।

ସଙ୍ଗମେ ତଲ୍ଲୀନ ତଟିନୀ ସାଗର

ବେଳାଭୂମି ମଧୁଶଯ୍ୟା

କାହିଁକି ନୀରବ ବେଦନା ଜଗାଅ

ଅନ୍ତରେ ଉପୁଜେ ଲଜ୍ୟା ।