ଅଫେରା ବାଟ

ଟୋପାଏ ଅମୃତକୁ ପାଇବା ପାଇଁ 

ଯେଉଁ ତୃଷାର୍ତ୍ତ ହାତଟି ଝାମ୍ପ ଦେଇଥିଲା ଗୋପନ ନଈକୁ 

ଦରିଆରେ ମିଶିବା ପୂର୍ବରୁ ଲଗେଇଲା କଳଙ୍କର ଛିଟା 

ନଈ ହେଲା ବଇରୀ ।

ବାଲିଆ ପ୍ରେମତୁଠର ଋତୁ ଶଯ୍ୟାରେ 

ଗଢି ଉଠିଥିଲା ଯେଉଁ ସମ୍ପର୍କର ସେତୁ 

ତୁଠ ସେପଟ ଡା଼କରୁ ସେ ଏବେ ଦିଗହୀନା 

ଖୋଜୁଛି ବିସ୍ତୃତ ପରିଚୟ 

କେହି ଛାଡିଯାଇଥିବା ପାଦଚିହ୍ନରୁ ।

ନଈକୁ ପୁଣି ମାଗିଲି ଆଞ୍ଜୁଳାଏ ପ୍ରେମ 

ସର୍ତ୍ତ ରଖିଲି ଫେରେଇବାକୁ ତା ଆଦିମ ସତ୍ତା 

ସେ ନାଇଲା ଛଳ ଛଳ ନାଦର ସିନ୍ଦୁର 

ମୁଁ ସାଜିଲି ନିଃସର୍ତ୍ତରେ ପଥିକ ଅଫେରା ବାଟର ।

ସବୁ ସମ୍ପର୍କକୁ ଦ୍ୱାହି ଦେଇ ଚୋରା ବାଲିରେ ରଖିଲି ପାଦ 

ବୁଡିଗଲା ଗୋଡ ତଳକୁ ତଳକୁ ବୋଲି 

ମୁଁ ଏବେ ଶେଷ ପାହାଚରେ 

ନଈର ଆକୁଳ ବିନମ୍ର ଧାରରେ ।

ଯେତେ ଯିଏ ଡାକିଲେ ବି 

ମୁଁ ଏବେ ପଥିକ ଅଫେରା ବାଟର 

ସମ୍ପର୍କର ନଈ ସାଥେ ମୁଁ ବି ସ୍ନିଗ୍ଧ ଶୀତଳ 

ସବୁ ଅପବାଦକୁ ଖାତିର ନକରି 

ବହିଯାଏ ଏ କୂଳରୁ ସେ କୂଳ 

ଚିର ସବୁଜ ଛଳ ଛଳ ।