ଅନ୍ତର୍ଦାହ

କେତେ ଯତନରେ କୁଟା କାଠି ଖଞ୍ଜି

ଗଢ଼ିଥିଲି ବସା ମୁଁହି

ସେ ବସାକୁ ଛାଡ଼ି ଯାଉଅଛି ଚାଲି

ଆଜି ମୋ କରମ ନେଇ ।

ପତ୍ନୀ ଛାଡ଼ିଗଲା ଏକା କରିଦେଇ

ପୁଅ, ଝିଅ କଲେ ପର

ବୟସର ଏଇ ଅପରାହ୍ନେ ଆଜି

କେହି ନାହିଁ ସାଥେ ମୋର ।

ଜୀବନ ରାସ୍ତାର ଶେଷ ସୋପାନରେ

ଅସହାୟ ଯାତ୍ରୀ ମୁଁହି

ଛାଡ଼ି ଘର ଦ୍ୱାର ଯାଉଅଛି ଚାଲି

କେଉଁଆଡ଼େ ଜାଣେ ନାହିଁ ।

ଆପଣାର ଲୋକେ ଭାବିଲେ ଅଲୋଡ଼ା

କରିଦେଲେ ସାତ ପର

ଚାଲି ଯିବି ଆଜି ଯେଉଁଆଡ଼େ ଟାଣି

ନେଇଯିବ ଭାଗ୍ୟ ମୋର ।

ଚାଲି ଆସିଲିଣି ଅନେକ ବାଟ ମୁଁ

ଆଉ କିଛି ଅଛି ବାକି

କାର୍ତ୍ତବ୍ୟର କେବେ କରି ନାହିଁ ହେଳା

ଧର୍ମ ଯେ ରହିଛି ସାକ୍ଷୀ ।

ଆଉ ଟିକେ ପରେ ସଞ୍ଜ ନଇଁ ଯିବ

ଆସିଯିବ ଅମା ରାତି

ଶେଷ ଠିକଣା ରେ ପହଞ୍ଚିବି ଯେବେ

ନିଶ୍ଚେ ଦେବ ପ୍ରଭୁ ମୁକ୍ତି ।