ଜ୍ଞାନୀ ଆଉ ଅଜ୍ଞାନୀ

ଫଳ ଭରା ବୃକ୍ଷ ମଥା ପାତେ ସଦା

ଢେଲାର ସହି ଆଘାତ

ଅଫଳନ୍ତି ବୃକ୍ଷ ତଳକୁ ଚାହେଁନି

ଏ କଥା ଅଟଇ ସତ ।

ବିଦ୍ୱାନ ହୃଦୟ ନମ୍ରତାରେ ଭରା

ବିନୟ ବଚନ ଭାଷେ

ହିଂସା, ଅହଂକାରେ ବୁଡି ରହେ ମୂର୍ଖ

ମନ ତା ଉଡେ ଆକାଶେ ।

ଯୁକ୍ତିରେ ହାରଇ ଜାଣି ଜାଣି ବିଜ୍ଞ

ସମାଜ ହିତରେ ପୁଣି

ଅଜ୍ଞାନୀ ଭାଷଇ ଅଳପ ବିଦ୍ୟାରେ

ଅସରନ୍ତି ଜ୍ଞାନ ବାଣୀ ।

ନିନ୍ଦା, ପ୍ରଶଂସାକୁ ନ କରି ଭ୍ରୁକ୍ଷେପ

ଜ୍ଞାନୀ କରିଚାଲେ କର୍ମ

ଟିକିଏ ନିନ୍ଦାରେ ବିଚଳିତ ହୋଇ

ଅଜ୍ଞାନୀ ଭୁଲେ ତା ଧର୍ମ ।

ଜ୍ଞାନୀର ବଚନ ମହୌଷଧି ପରି

ଉପଶମେ ହୃଦ ଖେଦ

ତୀକ୍ଷ୍ଣ ଖଡ୍ଗ ପରି ଅଜ୍ଞ ର ବଚନ

ହୃଦୟକୁ କରେ ଭେଦ ।

କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ତାହାର କରିଚାଲେ ଜ୍ଞାନୀ 

ଫଳରେ ନ ରଖି ଆଶା

ଟିକିଏ କଥାରେ ଧୌର୍ଯ୍ୟହରା ହୋଇ

ଅଜ୍ଞାନୀ ହୁଡ଼ଇ ଭାଷା ।

ଜ୍ଞାନୀ ପାଏ ପୂଜା ଦେଶ ବିଦେଶରେ

ବୁଦ୍ଧି ବିବେକର ବଳେ

ଟିକିଏ ସମ୍ମାନ ପାଇଗଲେ ମୂର୍ଖ

ମାନବିକତା କୁ ଭୁଲେ । ।