ଅଡୁଆ ପ୍ରଶ୍ନ

ଲାଗେ ଅଠାକାଠି ବୁଢୀଆଣି ଜାଲ

ଅଡୁଆ ତଡୁଆ ପ୍ରଶ୍ନ 

ଚକ୍ରବାତ ପରି ଘୁରୁଥାଏ ମଥା

ହଜିଯାଏ ବୁଦ୍ଧିଜ୍ଞାନ ।

କାଟଇ ଚକ୍କର ଝୀନ ମନ କୀଟ

ହେଉଥାଏ ଛଟପଟ 

ଭିଡି ଆକର୍ଷଇ ଅଡୁଆ ପ୍ରଶନ 

ଶୋଷେ କୃଷ୍ଣଗର୍ତ୍ତ ରକ୍ତ ।

ଅଳୀକ ପାର୍ଥିବ ସୁଖର ସ୍ବପନେ

ମଣିଷ ବଦ୍ଧ ପାଗଳ

ଭୁଲି ମାନବତା ଆଦର୍ଶ ସଂସ୍କାର 

ଅର୍ଥ କରିଚାଲେ ଠୁଳ ।

କୁହୁଳେ ଜୀବନେ ଅସତ୍ଯ ଅନ୍ଯାୟ

ଲାଞ୍ଚ ମିଛ ବ୍ଯଭୀଚାର 

ଜଳେ ଅଶାନ୍ତିରେ ନିଜେ ଦୁରାଚାରୀ

କ୍ଷତି କରେ ଜଗତର ।

ବିକଶୁ ସୁମନ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ କମଳ

ପ୍ରଶିକ୍ଷା ବୌଦ୍ଧିକ ଜ୍ଞାନ 

ପ୍ରକାଶୁ ଜୀବନେ ସୂତ୍ର ସମାଧାନ 

ପ୍ରଶମୁ ପ୍ରଶ୍ନ ଦଂଶନ ।