ଅବୋଧ

ଅମାବାସ୍ୟା ରାତି ପରି ସମୟ ପହୁଞ୍ଚେ

କେବେ ଜୀବନର ଦ୍ୱାରେ,

ପୂନେଇଁର ଜହ୍ନ ପରି ଲିଭିଯାଏ

ପୁଣି ନିଜ ଇଛାମତେ,

ଯିବା ଓ ଆସିବା ପାଇଁ ନପଚାରି କା'ରେ !

ଏ ଦେହଟା ନିଜକୁବା ଖୋଜିପାଏ କେବେ,

କାଲିପରି ବହି ପାଖୁଡ଼ାରୁ

ନିଜପାଇଁ ଶବ୍ଦଟିଏ ଲୋଡ଼ି

ବହିପଢ଼େ କେତେ ସ୍ରଷ୍ଟାଙ୍କର...

ଅନନ୍ତ କୋଟି ଜୀବରେ ନିଜକୁ

ଦେଖାଇବାକୁ କେତେ ଆଶା, କେତେ ଆସ୍ଫାଳନ,

ଅନ୍ତହୀନ କେତେ ଅନ୍ୱେଷଣ !

ସବୁ ଖାଲି ନିଜକୁ ବାନ୍ଧିବା ଓ ମୁକ୍ତ କରିବାର ଅଦ୍ଭୂତ ଲକ୍ଷଣ !

ହେଲେ ସବୁ,ମଶାଣୀର ମାଟିପରି

ଅବୋଧ,ଅଭିଶପ୍ତ, ଅସ୍ପୃଶ୍ୟ ଅଙ୍କନ !