(୦୭)# ମରୁଭୂମି #

ସକାଳର ପ୍ରଖର ସୂର୍ଯ୍ୟ ଯେଉଁଠି

          ଦିଶେ ବାଲିର ପାହାଡ଼ କୋଳେ

ତଥାପି ଅସୁମାରୀ ଅମଳିନ ଶୋଭାରାଜି

            ସଂଜ ଆକାଶର ଛାତି ତଳେ ,

ସବୁକିଛି ମନେହୁଏ ନିର୍ଜୀବ ପରିକା

           ସେଇ ଅପହଞ୍ଚ ଶୁଷ୍କ ପୃଥିବୀରେ

ତା ସତ୍ତ୍ୱେ ବାରିହୁଏ ଜୀବନର ରଙ୍ଗ

          ନୀଡଫେରା ପକ୍ଷୀର କାକଳି ରେ ,

ମାନୁଛି ସେଠି ନୀରବି ଯାଇଛି ସ୍ପନ୍ଦନ

            ପ୍ରକୃତିର ନିଦୁଆ ପଲକ ତଳେ

ଭରି ଭରି ରଖିଛି ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ନିୟତି

            ବେଦନା ଭରା ପ୍ରତିଟି ସକାଳେ ,

ସବୁ ଯେମିତି ବାକି ଖାତାରେ ପଡ଼ିଛି

   ଆଶା ଅତୃପ୍ତିର ଅଧାଗଢା ମରୁଦ୍ଯାନ ମଧ୍ୟେ

            କେଉଁ ଏକ ଅପନ୍ତରା ରେ ଯାଇ

ଅନାବିଷ୍କୃତ ଅପ୍ରକାଶିତ ଭୂଖଣ୍ଡ ପରି

    ଯେଉଁଠି ବେଳାଭୂଇଁ ନଈପଠା କାଶତଣ୍ତି

           କିଛି ବୋଲି କିଛି ସୃଷ୍ଟିରେ ହିଁ ନାହିଁ ,

ସଭିଏଁ ସେଠି ତୃଷାତୁର ଚାତକ ପରି

          ପଡ଼ିଥାନ୍ତି ନିହତ ସ୍ବପ୍ନର କବର ଧରି,

ଆକାଶ ଖସେଇ ଦେବ କେବେ ମେଘର ପଣତ

      ରଖିବେ ତାକୁ ଛାତି ତଳେ ସଂଜୀବନୀ କରି  ।