सुख-दुःखं

हे सुख-दुःखं

पारड्याचे दोन भाग।

दाखविता भेद

होती पुढे-मागं।।

सुख होता कमी

दुःखाची पातळी वाढली।

असे हे खाली-वरी

सुख-दुःखाची भावना जाणिली।।

दुःख हे कैसे

अमुच्या वाट्याला आले।

रात्रं-दिवस, पुढं-मागं

आम्ही हे सोशिले।।

दु:खाच्या या मैदानावर

सुख अमुचे कुठे लपिले?

शोधता, शोधता

आम्ही अमुचे प्राण हरपविले।।

अनित्यतेची जाणीव होता

दुःख अमुचे फूल झाले।

दुःख हे दुःख न राहता

सुख पाहावयास मिळाले।।