संध्याकाळ

संध्याकाळ होतेय

वादळ घोंगावतेय

कुठंतरी 

गच्चीतल्या कोपऱ्यात 

भरलेलं आभाळ कोसळतय

गार वारा झोंबतोय

पक्षी घराकडं निघालीत

ओला पाऊस लांब कुठंतरी जळतोय

झाडांच्या खोडात रात्र विसावलीय

टिटवीचा आवाज कानाला छळतोय

सगळीकडे अंधार आहे

मनात चिखल आहे

आभाळ निराळं आहे

मेघ वेगळा आहे

ओल्या चिंब क्षणातही

रक्ताचेच निखारे आहेत 

पण...

डोळ्यात पावसामधला जिव्हाळा आहे 

पाऊस आता थांबायच नावच घेत नाही 

अश्या पावसासाठीच तर 

हा उन्हाळा सोसला होता 

वादळ झेललं होतं 

या अशा संध्याकाळसाठीच