नक्षी

पुन्हा यावेत उडून

ते दिन बालपणीचे,

मनमौजी हिंदोळ्याचे

मोरपंखी आठवणींचे

तसे खळाळते हसू

आता नाही ओठावर,

पुन्हा येईल का सांगा?

पुन्हा फूल देठावर

किती अनवाणी पायी

रोज तुडवल्या वाटा

नाही कधीही टाचेत

गेला वेदनेचा काटा

नाही आलीच कधीही

थाळी गोड पक्वान्नांची

तरी कधीही तक्रार

नाही आलीच जिभेची

काठोकाठ आनंदाने

तळे होते भरलेले

जरी काठावर होते

दुःख लौकिक थोरले

गेला वेगात उडून-

काळ होऊनिया पक्षी

डोळेभरुनी पहावी

त्याची पाठमोरी नक्षी!