कटू स्मुर्ती

भय वाटते आठवांचे

बहु कटू अंतरातलें

दुःखी अनंत विश्वसातलें

स्मरतात सय आयुष्यातलें

ओंजळीतून वाहते जल

तसे विलीन होतात क्षण

क्वचित सुखाचे बहु दुःखाचे

कर्माने कमवीलेले आपण

बांधील ना राहतात कदापि

कोणत्याही नियम अटीत

प्रवहात जातात अथक

आजवर साचलेलें मनात

एकांत क्षीणवतो मजला

आजवरच्या कष्टी स्मृतींनी

कसे विसरू भूतकाळाला

वाहतो ओलावल्या लोचनानी

माय माझी साधी भोळी

सरळ संगोपनात गुंतलेली

मानसिक बळ हरपलेली

तरी अखंडित कार्यरत असलेली

समज येण्याअगोदरच

जाहले मी रजस्वामुळे तरून

डोंगर कोसळला मजवर

वाटत होते जावे मरून

कशा साहू मी यातना

पिडा त्या चार दिवसाच्या

कशी लपवू लाल ठिपक्यांना

नाही दिल्या आईने किमान घड्या वस्त्राच्या

झूण्ज चाले तन मनाची

जोड त्याला भीतीची

कमाल माझी भारी

प्रवाह नियंत्रण करण्याची

अशा नी कितेक स्मरणात

मन भरलेय जड आठवानी

येवो पुन्हा व्यक्त करण्याची

माझ्या साऱ्या कवितांतूनी