काजळी...

काजळी चढली वातीला ,

मंद प्रकाश टिमटिमला ,

वाराही जोरात येते ,

विझवू पाहते वातीला ...

तिची झटपट चालू होती ,

मंद जरी तेवायला ,

कशी झटकावी ही काजळी,

विझवु पाहते अस्तित्वाला ...

वेडा होऊनी पतंगा ,

पिंगा घालतो तिला ,

नको वेडावून जाऊ असा,

मुकशील आपल्या जीवाला...

प्रेमात सुचत नाही काही ,

अर्पण केले जीवाला ,

फळफळून झेप घेता ,

काजळी झाली बाजूला ...

नैराश्य होते दूर सारले ,

वात लागली उजळायला,

दुःखतो जीव त्याच्यासाठी ,

जो आला तिला वाचवायला...

हेच असते प्रेम सख्या,

निस्वार्थ ओंजळीत द्यायला ,

कळे ना का ? अंत असा ,

दुःख असे वाट्याला...