जगावेगळी प्रीत

या कातरवेळी सूर्य हा पुन्हा एकदा रुसला

रुसला जरी लाल गुलाबी चेहरा त्याचा दिसला

हसला नाही...कातरवेळी डाव साधला मोठा,

धरणीला विरहात सोडून पुन्हा दडून बसला

असला कसला नखरा त्याचा न कळे तिजला

रोज सकाळी येणारा साजन हा दुखरा...!

खुलवी सकाळी, तिची कलिका उधळूनी साज

दिले तयाने तिजला सारे सुवर्णालंकार

वेडा कुठला प्रीत न जाणे.. करी उधळण सोन्याची

त्याच्या असल्या प्रेमाने लाही होई तिची

तरी बिचारी प्रेमापोटी साहे त्याचे सारे जुलुम

नकळत तिला दुखावून...पुनः तोच राही अबोल

सोसवेना आता तिजला कातरवेळीचा निरोप

पुन्हा येईल संध्या आणि पुन्हा मिट्ट रात

धरणी अन सूर्याची आहे असली जगावेगळी प्रीत..

कातरवेळ अन विरहाची अशीच पडली रीत...।