ऐक जरा मानवा!!

सर्व जग माझ्या मुठीमधे

मानवाला वृथा होई गर्व

सर्वश्रेष्ठ निसर्गाहूनही

योग्य धडा शिकवी निसर्ग 

वृथा असा का हा अट्टाहास?

जन्म मृत्यू निसर्गाच्या हाती

चक्रीवादळे चक्रावणारी

कोविडपुढे शरणागती

स्पर्धेच्या युगात वेगाने धावे

किती सुखांना वंचित व्हावे?

भाव-भावनांना विसरावे

संधीकालामधे पस्तावावे

मीपणाच्या अट्टाहासापायी

विरली रेशमी नातीगोती

उदासल्या एकटेपणाने

कांचनसंध्येचे रंग विरती

नमून रहा निसर्गापुढे

नको उगा वृथा अट्टाहास

काही न चाले नियतीपुढे

जाणण्याचे घ्यावेस प्रयास