मी माणसांच्या वस्तीत..... माणसांना भेटते...नाही भेटत

अनासक्तीही आता अनासक्त व्हावी या आसक्त शांततेत पोरके व्हावे एकटेपणही एकांतात एकटं एकटं

अर्थ गर्थी वागवूनी, अमूर्त रूपी आणुनी

पाऊस भिजतो, छत्री नाही, आधार नाही, शेवटी झाडाला बिलगतो

समज, वयानुरूप समजूत, दूरचे दिवे, पाण्याची खोली, डोळ्यातले भाव

गुलमोहराला प्रतीक मानून केलेले चित्रण

शब्दांची महती

एकाच जागी देठावर उमलून थांबलेल्या फुलासारख

रात्र होती अजुनतरी पण त्यात मला उजाडल्याचा भास झाला

स्त्री-पुरुष समानतेचा पुरस्कार करा, अत्याचार करू नका

सोबत करण्या आली आता, त्याची स्वतःची कविता

धडपडत्या सत्यासाठी हरवलेल्या संध्याकाळच्या अंधारात बालिश आशेमध्ये सनातन गोष्टींचा शोध घेत दैनंदिन पराभवाला नाश व...

त्या कोलाहलात त्या भिंतीचा आवाज मात्र कानात शिरत नव्हता

आयुष्याच्या कोरड्या वाटेवर चालतांना

मी फिरतो नाना प्रकारची लेबल लावून. मी मिटतो डोळे सतत सत्य पाहून.

नकोनको ते बोलणे होते आळा नसतो शब्दांनाही आता....

आधार देण्याची अपेक्षा

कवी कट्टा २०१८ बडोदा मनातले खोल दडलेले विचार नवीन आशेचा किरण

जन्म तर घेतला आहे, जीवनही जगतो आहे पण कसे ...न पेक्षा नकोच ते

मानवी संवेदना आणि त्याची होणारी घुसमट याची प्रतीमायुक्त मांडणी