अभंग

विष पेरू नका । काळ हसतोय

वळ उठतोय । शब्दांतूनी

कलह मनीचे । द्यावे सोडूनिया 

घ्यावे जोडूनिया । बंध पुन्हा

भरवसा नसे । घडीचा रे येथे

भयभीत जिथे । जग सारे

लागले ग्रहण । मानव जातीस

धरीला वेठीस । नियतीने

सोड अहंकार । सोड तो गर्व ही

संपले पर्व ही । रावणाचे

मनातली अढी । भावनांची कोंडी

वाट ती वाकुडी । धरू नको 

माणुसकी धर्म । येऊ दे कृतीत

ठेविल स्मृतीत । इतिहास

जागू दे मूर्तित । पुन्हा देवपण 

राख तू इमान । कर्तव्यात

डाव टाकू नको । घाव घालू नको

बोल घेऊ नको । स्वतःवरी

नशिबाचा खेळ । पलटला वार 

पसरला ज्वर । जगभर

म्हणूनिया सांगे । लेखणी मिनूची 

थट्टा निसर्गाची । करू नये