શણગાર આંખોનાં

પાંપણ એ તો શણગાર છે આંખોનો,

જાણે ઝાંઝર પહેર્યું છે આંખોએ,

વળી એનો પણ શ્રુંગાર એટલે,

આ અશ્રુ બિંદુ જે પાંપણને ટોડલે

આવી બેઠું છે,

જાણે ચક્ષુ છીપમાંથી

બહાર આવેલું મોતી !

જો જો વેરાય નહિ આ મોતીડાં,

એ તો વૈભવ છે આંખનાં જે,

દીપાવતા અવસર અમુલા,

એને વેરાવા નહીં દઉં હું માર્ગમાં,

ઉભો રહીશ ખોબો ધરી સમીપે તારી,

પી જઈશ અંજલિ અધરે ધરી,

પ્રેમની પ્રસાદી ગણી એક પલકમાં,

ને સમાવી લઈશ મમ હ્રદયમાં,

ભલે પછી નહીં વહે આંખોથી એક બિંદુ,

કે ખાત્રી થશે તને પણ જુદા નથી હું ને તું,

સદાય રહેશે આ અટારી હસતી ને,

ઝળકી ઉઠશે વળી એક અશ્રુબિંદુ

જેમ ઝાકળ બને મોતી સ્વાતિ નક્ષત્રમાં.