રેશમગાંઠ
રેશમગાંઠ


રોજ સવારે નીકળતા,
ન માંગે કદી એ રૂમાલ,
ન માંગે કદી એ બેગ,
ન માંગે કદી એ પાણી.
એ માંગે રેશમગાંઠ કંઠહારની
જે બંધાતી મારા બે હાથ થકી.
ને વળી માંગે કંઠમાળ હંમેશા,
જાવા ટાણે મારા બે હાથની !
આ વાત નહિ આજની કે કાલની
આ તો ચીલાચાલુ ચાલતી વર્ષોથી.
પણ વિસરાઈ ગઈ એ કાળના વમળ મહી.
જિંદગીની ઘટમાળ જેમ આગળ ધપતી ગઈ.
વાયા વર્ષોનાં વ્હાણાં ને
વાત ફરી એ આવી યાદ
વેળા વસમી આવી જ્યારે
વિખૂટા પડવાની આજે !
class="ql-align-justify">
લાડ લાડમાં ફરી એણે
માંગી એ ગાંઠ કંઠહારની
બાંધી દીધી ઝટપટ ઝટપટ
આનંદથી હરખાઈને મેં પણ
બીજી ઘડીએ એ છોડી દીધી
જરીક ગુંચવાઈને મેં
ને ગૂંથાઇ ગઈ બીજા
બેગ બિસ્તર બાંધવાને.
પુછ્યું એમણે કે આમ કેમ ?
રિસાઈ ગઈ કે ગુસ્સે ભરાઈ ?
બાંધી ગાંઠ છોડી કેમ ?
વાત કાંઇ સમજાઈ ના !
મેં કહયું શું કરું તો !
ભૂલ ભૂલમાં બંધાઈ ગયું
મન મારું એની સાથે
છોડી દીધી તેથી જ તરત એ રેશમગાંઠ !