પર્યાય

રોજ એનો ચહેરો મારા મુખ પર વર્તાય છે, 

મારા માટે એની યાદની 

       ઊણપ ક્યાં વર્તાય છે ?

કોણ જાણે કઈ રીતનો 

        બનેલો આ પ્રેમ છે,

દર્દ કેટલાય સહ્યા તો પણ 

        મુખ પર સ્મિત છવાય છે.

એક શબ્દ પણ ક્યાં કહ્યો છે 

        છૂટા એણે થતી વખતે,

તોય મારા મુખડા પર

        એનો જ પ્રેમ રૂડો વર્તાય છે. 

એક ખુદની ઊંઘને ખાતર

        દિવસ-રાતને હું ગણતો,

કોણ જાણે તોય એની યાદથી

        નીંદર આવી જાય છે. 

આ જ પ્રેમની હયાતી છે

        ઈશ તારા આ ધામમાં,

ત્યાં દીવો ઝળહળ થાય છે 

      અહીં ગુલાબનું ફૂલ જો સુકાય છે.

ગુસ્સાને સ્મિતથી ઢંકાવી ઢંકાવી દે છે 

      પ્રેમથી વાત અહીં સમજાય છે,

તુજ કહી દે આ જગતમાં

      પ્રેમ તણો કોઈ પર્યાય છે ?