ખેલ

રોજ રાત્રે જાદુઈ ખેલ રચાઈ છે.

પાપણના પડદા પડે અને,

મનનો માણીગર જાદુગર બનીને પ્રગટે છે.

ક્યારેક એ ખિસ્સામાંથી રૂમાલ કાઢે,

તો ક્યારેક રૂમાલમાંથી ગુલાબ કાઢે !

એ સુગંધિત ફૂલને શ્વસતા શ્વસતા,

હું અચેતન થતી જાઉં છું.

પછી એ જાદુગર મને સપનાંનાં બોક્સમાં પૂરી,

રાત્રીનુ કાળું કાપડું ઓઢાડી દે છે.

જાણે લોકોને ખેલ બતાવતો હોય એમ,

એ બોક્સ ઉપર મોટી મોટી તલવારો ને

આરપાર ખોસી દે છે.

દર્શકો અવાચક બનીને જોયા કરે છે.

મને આમ તો કશી ખબર નથી પડતી,

પણ હા, એ વેદનાથી હું હજીયે ધ્રુજુ છું.

ધીરે-ધીરે સૂર્યની કેસરી કિરણો જેવી,

સોનેરી આશા એ બોક્સને વીંટળાઈ વળે છે.

પાંપણનો પડદો માંડ ખૂલે.

ત્યાં જ વળી, પાછો બીજો ખેલ !

અને હું નિ:સહાય બની ધ્રુજી ઉઠું છું.

આમજ દિવસ-રાત ચાલ્યા કરે છે.

હું જાણે, ફક્ત એ ખેલનો હિસ્સો માત્ર !

ઇચ્છા-અનિચ્છા,હસી-ખુશી, દર્દ-રોમાંચ,

એ ગણિત ક્યા ગણાય જ છે ?

એ તો ફક્ત અનુભવાય છે.

પાત્રને વળી પસંદગી શું ?

હું તો માત્ર ને માત્ર, ઘટમાળાનું સરવૈયું .

જાદુગરના ખેલનો માત્ર, એક હિસ્સો !