ખાંડવપ્રસ્થ

ખાંડવપ્રસ્થના 

ઉજ્જડ વગડા જેવો,

સાવ ઉજ્જડ હતો એ ચહેરો.

કશું જ ન હતું.

ના હરખ-શોક,

ના દયા-માયા !

બસ તિરાડો જ તિરાડો !

પણ અચાનક જ

પડી ગઈ ત્યાં,

બે-ચાર બુંદો સ્નેહવર્ષાની.

ને વગડો લાગ્યો તરસવા.

એને અંદરથી જાગી છે ઝંખના.

સુક્કા એક થડ પર ડાળીઓની, 

પાંદડાની, ફૂલોની !

જાણે બુઠ્ઠો, ઠુંઠો મરણિયો ચહેરો,

થઈને મરણિયો

જપવા લાગ્યો આજ હેલીને.

કે વરસ..વરસ..

અનરાધાર.. મુશળધાર..!