એક વિધુરની વેદના
એક વિધુરની વેદના


ઝીલી રહ્યો છું નિત નવા હું અંદર ઝંઝાવાત;
તારા વિના દિવસ સૂના ને વિરહી ઊગે રાત,
કરમાયેલાં ફૂલ સમી આ બધી વેદના ઝૂરે ;
ક્યારે આવે પવન - લ્હેરખી અને ચેતના પૂરે.
મહાકાળનો બની કોળિયો સહયો મેં આઘાત,
ઝીલી રહ્યો છું.
ઈચ્છાના હિંડોળે ઝૂલવું વસમું લાગતું મને;
છીનવી લીધી આંખ કનેથી દયા ન આવી જમને,
અંગ - અંગ ભરખી ગઈ એ ઘટના પૂરવની ઘાત.
ઝીલી રહ્યો છું.