એક વિધુરની વેદના

ઝીલી રહ્યો છું નિત નવા હું અંદર ઝંઝાવાત;

તારા વિના દિવસ સૂના ને વિરહી ઊગે રાત,

કરમાયેલાં ફૂલ સમી આ બધી વેદના ઝૂરે ;

ક્યારે આવે પવન - લ્હેરખી અને ચેતના પૂરે.

મહાકાળનો બની કોળિયો સહયો મેં આઘાત,

ઝીલી રહ્યો છું.

ઈચ્છાના હિંડોળે ઝૂલવું વસમું લાગતું મને;

છીનવી લીધી આંખ કનેથી દયા ન આવી જમને,

અંગ - અંગ ભરખી ગઈ એ ઘટના પૂરવની ઘાત.

ઝીલી રહ્યો છું.