એક આશા

શ્વાસનાં મેદાનમાં હર ક્ષણ ઘવાતી જાય છે,

અહીં વ્યક્તિ મરતા મરતા જીવે છે ને જીવતા જીવતા મરી જાય છે.

કોઈ ને ખબર નથી કે કાલે તેમનુું શું થશેે ?

કોઈ ઓક્સિજન આપતા મરી જાય છે તો કોઈ ઓક્સિજન લેેતા લેતા મરી જાય છે.

આ મહામારીનો સમય કાળ બનીને આવ્યો છે ત્યારે,

હર એક દિવસ કાળ દિન અને હર એક રાત્રિ કાળ રાત્રિ થતી જાય છેે,

ચામાચીડિયાં \થી ફેલાયેલા આ કોરોના કાળમાં,

સપનામાં પણ સજીવ વિષાણુુુઓ અને ફક્ત ચામાચીડિયાં જ હવે તો દેખાય છેે.

પરંતુ, હે માનવી ! જેમ નિશા ઉષાને સાથે જ લાવે છેેેે,

તેમ, હંમેશા આશાના કિરણથી દુ:ખનાં અંધાારા વિખેરાઈ જાય છે.