पावसाळी संध्याकाळ

पावसाळी संध्याकाळ

अजून आठवते सखे गं 

भेट अनोखी तुझी माझी 

त्या तिथल्या झाडाखाली 

लागली होती प्रेमसमाधी

नच कळले कुणास काही

नजर जगताची चुकवली 

प्रेमाच्या धुंदीत आपली

मने कशी एकरूप झाली

प्रेमाच्या गुजगोष्टींमध्ये

वेळ गेला कळले नाही

हळूच डोकावून पाहे

काळी काळी निशा देवी

चोरपावली आला पाऊस

राने सारी ओली झाली

प्रेम वर्षावांनी आधीच

मने आपली होती भिजली

दिली घेतली वचने आपण

विसरायचे ना कधी मुळी

अजूनही स्मरणात आहे

संध्याकाळ ती पावसाळी