વેદના

આંખો અશ્રુ ઝલકથી ભરાઈ, 

ને કંઈ ન હોઠે બોલાયું !

અંતર મારું ધ્રુજી ઉઠ્યું ,

ને સ્નેહ હ્દયે તોલાયું !

      સર્જાય કેવી આ વેદના !

વિચાર-વાણી-વર્તને એક થઈ,

અપરંપાર જે ચૈતન્ય મેળવ્યું !

જે સ્વપ્ને પણ જોયું ન હતું,

તે જોતા ખુદને કાવ્યરસથી કેળવ્યું !

      સર્જાય કેવી આ વેદના !

વહી ગયું હોય સ્વનું અસ્તિત્વ, 

પોતાના જ જગમાંથી !

સાદ કરી ઉઠે પોકાર ને ,

તડપી ઉઠે દિલ રગેરગમાંથી !

      સર્જાય કેવી આ વેદના !

કિનારે કદી જડતું નથી, 

છીપનું સૌંદર્યવાન મોતી !

સંબંધોની ઊંડાઈમાં જતા,

શોધાઈ એકાંતમાં રુહની પ્રેમજ્યોતી !

      સર્જાય કેવી આ વેદના! 

પીડ પરાઈ જાણી હોય જો,

અન્ય માટેનો અત્યંત પ્રેમ !

અર્પી દે થોડું હોય જે પોતા પાસે,

બનાવી લે "સ્વપ્નીલ " આ જીવનની અનોખી નેમ !

  પલટાઈ જાય સ્નેહાળ દૃષ્ટિમાં કેવી આ વેદના!