ପଥର ହୋଇଲେ କରିବ ଘର

       ଏ ସଂସାର ବଡ ବିଚିତ୍ର । ମଝିଆ ପୁଅ ଜ୍ଞାନ ସାଥିରେ ବ୍ୟାଙ୍କ୍ ଯାଇଥିଲେ ପେନସନ୍ ଆଣିବା ପାଇଁ । ଆଗ ଏ.ଟି.ଏମ୍ କାର୍ଡ୍ ନେଇ ଟଙ୍କା ଉଠୋଉଥିଲେ ।ହେଲେ ଯେଉଁ ଦିନ ଜାଣିଲେ ନାତି ଟୋକା ବି ଏ.ଟି.ଏମ୍.ରୁ କିଛି ପାର୍ କରିଦେଇଛି, ଭରସା ଉଠିଗଲା । ତା’ ପରଠାରୁ ନିଜେ ବ୍ୟାଙ୍କ୍ ଯାଇ ଟଙ୍କା ଉଠୋଉଛନ୍ତି । ମୀନା ବାପାଙ୍କ ଯିବାର 20 ବର୍ଷ ହୋଇଗଲାଣି । ଏବେ ଯେତିକି ପେନସନ୍ ପାଉଛନ୍ତି, ମୀନା ବାପା ଚାକିରି କାଳେ ତା’ ଅଧାରୁ ଆଧା ବି ପାଉ ନ ଥିଲେ । ତେବେ ପେନସନ୍ ଗଣ୍ଡାକରେ ସମସ୍ତଙ୍କର ଆଖି । ନାତି ନାତୁଣୀଙ୍କ ଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ପୁଅ ଝିଅ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ  ହେଲେ ହୀରାମଣିଙ୍କର ସେଥିରେ ଖୁସି । ଗୋଟିଏ ପଇସା ନିଜ ପାଇଁ ରଖନ୍ତିନି । ଭାବନ୍ତି, ପେନସନ୍ ଗଣ୍ଡାକ ତ ମୀନା ବାପାଙ୍କର କର୍ମ ଫଳ । ଏ ସଂସାର ତ ତାଙ୍କରି । ସେ ସିନା ଚାଲିଗଲେ । ତାଙ୍କ ଯୋଗୁଁ ଏ ବୁଢୀ ବୟସରେ ପେନସନ୍ ଗଣ୍ଡାକ ପାଉଛନ୍ତି । ପୁଅଝିଅଙ୍କୁ ମଣିଷ କଲେ । ସମସ୍ତଙ୍କ ଜଞ୍ଜାଳ ତୁଟେଇ ଆରପାରିକୁ ଚାଲିଗଲେ । ଗଲାବେଳକୁ ଛାଡିଗଲେ ଏତେ ସମ୍ପତ୍ତି ଯେ ଖାଇଲେ ସରିବ ନାହିଁ । ପେନସନ୍ ଟଙ୍କାଟା ଜ୍ଞାନ ହାତକୁ ବଢେଇଦେଲେ, ତାଙ୍କ ହାତବାକ୍ସରେ ରଖି ଦେବାକୁ । ତାଜା ଉପରୁ ପୁଅ ବାକ୍ସଟି ଖୋଲି ଦେଖିଲେ ବୋଉ ପର୍ସରେ ଆହୁରି ଅଢେଇ ହଜାର ଟଙ୍କା ପଡିଛି । ସବୁ ମିଶି ଦଶ ହଜାର ଟଙ୍କା ହେଲା । ବାକ୍ସଟିକୁ ନେଇ ରଖିଦେଲେ ତାଜା ଉପରେ । ଆଉ କ’ଣ ବୟସ ଅଛି ହୀରାମଣିଙ୍କର । କିଛି ବାଟ ଚାଲିଗଲେ ହାଲିଆ ଲାଗୁଛି । ବିଛଣା ଉପରେ ଟିକେ ଗଡି ପଡିଲେ । ମନେ ମନେ ହିସାବ କରୁଥାନ୍ତି, ଏଥର କାହାକୁ ଦେବେ ? ଆରଥର କିଏ ବାଦ୍ ପଡିଥିଲା ? ପେଣ୍ଡି କାନ ଫୁଲ ଦୁଇଟା ଭାଙ୍ଗି ଯାଇଛି । ବଦଳେଇଲେ ବି ହେବ । କେତେ ପଇସା ଲାଗିବ କେଜାଣି ? ତାଙ୍କ କାଳେ ସିନା ବଣିଆ ମଜୁରୀ ନେଇ ଗଢେଇ ଦେଉଥିଲା । ଆଜିକାଲି ତ ଦୋକାନ ହେଲାଣି । ବଡ ପୁଅ ପାଖକୁ ଗଲେ ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ ବଦଳେଇଦେବେ । ଏମିତି ଭାବୁ ଭାବୁ କେତେବେଳେ ନିଦ ଆସିଯାଇଛି ଜାଣିପାରିଲେନି ।

***   ***   ***   ***   ***   ***

       ଏଠି ମଝିଆପୁଅ ଜ୍ଞାନ ନୂଆ ଘର କରିଛି । ଘରେ ବୋଲି ଲୋକ ତିନି ଜଣ । ପୁଅ, ବୋହୁ ଆଉ ନାତି । ବେଳେ ବେଳେ ବୋହୁର ଭାଇ ଆସେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବା ପାଇଁ । ଝିଅମାନେ ଆସିଲେ ଟିକେ ବେଶି ଖୁସି ଲାଗେ ହୀରାମଣିଙ୍କୁ । ହେଲେ ସେମାନେ ଆଜିକାଲି ବେଶି ଆସୁ ନାହାନ୍ତି । ଆଜିକାଲିକା ନଣନ୍ଦ ଭାଉଜ । ତାଙ୍କ କାଳ କ’ଣ ଆଉ ଅଛି ? ଗପୁ ଗପୁ ରାତି ପାହି ଯାଉଥିଲା । ହେଲେ କଥା ସରୁ ନ ଥିଲା । ଭାଉଜ ତ ନୁହେଁ, ସାଙ୍ଗ ଠାରୁ ବଳି । ସେମାନେ ବି ଚାଲିଗଲେଣି । ଖାଲି ସେ ହିଁ ତାଙ୍କ ପୀଢିର ବାକି ରହିଛନ୍ତି । ଆଜିକାଲି ପଛ କଥା ବେଶି ମନେ ପଡୁଛି ତାଙ୍କର । ୟାଡୁ ସ୍ୟାଡୁ ଭାବିବାରୁ କୁଆଡେ ତାଙ୍କୁ ବି.ପି. ହୋଇଯାଇଛି ବୋଲି ବଡ ପୁଅ ଶିବ କହୁଥିଲା । ଆରେ ହଁ । ଔଷଧ ସରିଗଲାଣି । ଏକା ସାଙ୍ଗରେ ଦୁଇ ମାସର ଔଷଧ ନେଇ ଆସିବ । ଜ୍ଞାନକୁ କହିଲେ ବାକ୍ସଟା ଟିକେ ତଳକୁ ଦେ । ଟଙ୍କା କାଢିବା । ବାକ୍ସଟା ବୋଉ ବଢେଇ ଦେଇ ଜ୍ଞାନ କହିଲା, ନେ ବୋଉ । ତୋ ଟ୍ରେଜେରୀ । ମୋତେ ତ ଦେଖାଯାଉନି । ତୁ ବାହାର କରି ଦେ । ପାଞ୍ଚ ଶହ ଟଙ୍କା ତୁ ନେଇ ଯା’ । ବାକ୍ସ ଭିତରୁ ପର୍ସଟି ବାହାର କରି ମଝିଆ ପୁଅ ଚମକି ପଡିଲେ । ଆରେ ପାଞ୍ଚ ହଜାର ଟଙ୍କା କ’ଣ ଅଛି ? ବୋଉ ତୁ କାହାକୁ ଦେଲୁ କି ?

       : ନାଇଁରେ ପୁଅ । ମୁଁ କାହାକୁ ଦେବି ? ମୋର କ’ଣ ହାତ ପାଉଛି ବାକ୍ସକୁ ? ତୁ ପରା ପର୍ ଦିନ ଗଣିକି ଥୋଇଲୁ ? ଏତେ ଗୁଡିଏ ଟଙ୍କା ଯିବା ଦେଖି ଟିକେ ବଡ ପାଟି ହୋଇଗଲା । ଆଲୋ ମୋ ଟଙ୍କା ନେଲା କିଏ ? କିଏ ଆସିଥିଲା ? କିଏ ବାକ୍ସ ଖୋଲିଲା ? ପାଟି ଟିକେ ଜୋର ହେବାରୁ ଘର ଭିତରୁ ବୋହୁ ବାହାରି ଆସିଲା । ପଦରୁ ଦି ପଦ, ଦି ପଦରୁ ଚାରି ପଦ । ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲା ମହାଭାରତ ।

 ***  ***   ***   ***   ***   ***

ଘରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପଚରାଗଲା । କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତଙ୍କର ସେହି ଏକା ଉତ୍ତର । ଆମେ କେହି ବାକ୍ସରେ ହାତ ଦେଇନୁ । କେହି ତ ହାତ ଦେଇ ନାହାନ୍ତି । ଟଙ୍କାଟା କ’ଣ ଶୂନ୍ୟରେ ଉଭାନ ହୋଇଗଲା ? ଜ୍ଞାନ ମୁଣ୍ଡରେ କିଛି ପଶୁ ନ ଥିଲା । ଏତେ ଗୁଡିଏ ଟଙ୍କା । କିଏ ନେଲା ? କାହାକୁ ଦୋଷ ଦେବେ ? ବୋଉର ତ ବି.ପି. ବଢିଯିବ । ହଠାତ୍ ପୁଅର ଖଟ ଉପରେ ନଜର ପଡିଲା । ଖଟ ତଳେ ଟଙ୍କା ଭଳି କ’ଣ ଗୋଟେ ଦେଖା ଯାଉଥିଲା । ପାଖକୁ ଯାଇ ଦେଖନ୍ତି, ଦୁଇ ହଜାର ଟଙ୍କିଆଟା ଖଟ ତଳେ କାନ୍ଥକୁ ଲାଗି ମୋଡି ହୋଇ ପଡିଥିଲା । ତା’କୁ ଦେଖି ଜ୍ଞାନର ଛାତିରୁ ଯେମିତି ରକ୍ତ ଶୁଖିଗଲା । ସେ ଲଥ୍ କରି ବସିପଡିଲା । ତକିଆଟାକୁ ଖଟ ବାଡାକୁ ଆଉଜେଇ ବସି ପଡିବ ଭାବିବା ବେଳକୁ ତକିଆ ତଳେ ଆଉ ଦୁଇ ହଜାର ଟଙ୍କାର ନୋଟ୍ । ଜ୍ଞାନ ଜାଣିଗଲେ କାହାର କାମ ଇଏ ।

***   ***   ***   ***   ***   ***

ବୋହୁ ନ ଥିବା ବେଳେ ଚୁପ୍ ଚାପ୍ ବୋଉକୁ ଯାଇ କହିଲେ, ‘ଦେଖ ବୋଉ ! ତୋ’ର ଯେତିକି ଟଙ୍କା ଯାଇଛି, ମୁଁ ଦେଇ ଦେବି । ହେଲେ ତୁ ମୋ ପୁଅକୁ ଚୋର ବୋଲି ସନ୍ଦେହ କରିବୁନି । ଯଦି ଚୋର ଆସିଥାନ୍ତା, ସେ କ’ଣ ଗଣିକି ପାଞ୍ଚ ହଜାର ଟଙ୍କା ନେଇଥାନ୍ତା ? ଆର ବାକିତକ ଛାଡି ଦେଇଥାନ୍ତା ଖର୍ଚ୍ଚ କରିବା ପାଇଁ ? ’ 

: କେହି ତ ନେଇନ ? ତା’ହେଲେ କ’ଣ ଭଗବାନ ଆସି ନେଇଗଲେ ? ମନକୁ ମନ ଗୁଣୁ ଗୁଣୁ ହେଉଥାନ୍ତି, ହୀରାମଣି ।

ଶେଷ କଥା ପଦକ ପଡିଗଲା ବୋହୁର କାନରେ । ଆଉ କିଏ ସମ୍ଭାଳେ ? ପୁରା ରଣଚଣ୍ଡୀର ରୂପ । ଭରତପୁର ଝିଅ ଭାଇ । ଆଜି ସେ ପ୍ରଳୟ କରିବ । ଖାଇବାକୁ ଦେଇ ଘରେ ରଖିଥିଲେ କ’ଣ ତା’କୁ ଚୋର କହିବେ ବୋଲି ? ନାଃ.......। ଆଜି ଯେମିତି ହେଲେ ଫଇସଲା ହୋଇଯାଉ ।

: ଆରେ, ବୋଉ ବୁଢୀ ଲୋକ । ତା’ କଥାକୁ ଧରିଲେ ଚଳିବ ? ଜ୍ଞାନ ବୁଝୋଉଥାନ୍ତି ।

: ବୁଢୀ ଲୋକ ? ଶୁଣିଲନି କ’ଣ କହିଲେ ? ନାଟର ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ । ଆଜି ଫଇସଲା କର । ଏ ଘରେ କିଏ ରହିବ ? ସିଏ ରହନ୍ତୁ, ନ ହେଲେ ମୁଁ । ପୁରା ରୋକ୍ ଠୋକ୍ । ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଶାଶୁ ଘରେ ଥିବେ, ସେ ଏ ଘରେ ପାଦ ରଖିବ ନାହିଁ । ଏତେ ଜୋରରେ ମଝିଆ ବୋହୁ କହୁଥିଲା ଯେ, କାନରେ ଢୋ ଢୋ କରି ବାଜୁଥିଲା ।

କୁଆଡେ ଯିବେ ? ଏବେ ତ ପୁଅମାନେ ପାଳି କରି ରଖୁଛନ୍ତି । ସାନ ପୁଅ ରମା ତ ବୋହୁକୁ ନେଇ ବାହାରକୁ ଯାଇଛି ବୁଲିବା ପାଇଁ । ବଡ ପୁଅ ଘରୁ ତ ଏବେ ଆସିଛନ୍ତି । ଭାବିଲେ ଝିଅମାନଙ୍କ ଘରକୁ ପଳେଇବେ । ହେଲେ ଜ୍ୱାଇଁ ଘର ଲୋକମାନେ କ’ଣ କହିବେ ? ତିନି ତିନିଟା ପୁଅ । ମାଆଟାକୁ ମୁଠେ ଦେଇପାରିଲେନି ଯେ ଝିଅ ଘରେ ପଡିଛନ୍ତି । ଏତେ ସମ୍ପତ୍ତି ଥାଇ କେତେ ନ ଥାଇ କେତେ ? ବହେ କାନ୍ଦିଲେ । ମୀନା ବାପାଙ୍କୁ ଝୁରିଲେ । ପୁଅ ସିନା ବଡ ଘର କରିଛି । ହେଲେ ଘର କାନ୍ଥରେ ବାପାଙ୍କର ଛୋଟ ଫଟୋଟିଏ ବି ନାହିଁ । କେତେ ଆଦରରେ ରଖିଥିଲେ । ଦିନେ ହେଲେ ବି ପଦେ କଥା ଟାଣ କରି କହି ନ ଥିଲେ । ସେ କ’ଣ କେବେ ଭାବିଥିଲେ, ତାଙ୍କ ଯିବା ପରେ ପୁଅମାନେ ଏମିତି ବଦଳି ଯିବେ ? ଆଖିରୁ ଲୁହ ପୋଛୁ ପୋଛୁ ମିନିବାପାଙ୍କର ସେହି କଥା ପଦିକ ମନେ ପଡିଗଲା, “ପଥର ହୋଇଲେ କରିବୁ ଘର, ପତର ହୋଇଲେ ହସିବେ ପର ।”