ମଲା ମନ

ନୂଆନୂଆ ଯାଗା ବୁଲିବା ଏବଂ ନୂଆନୂଆ ଲୋକଙ୍କ ସହିତ ବନ୍ଧୁତା ସ୍ଥାପନ କରି ସେମାନଙ୍କର ଜୀବନ ଶୈଳୀକୁ ଅତି ନିକଟରୁ ଦେଖିବା ମୋର ଯେମିତି ଗୋଟେ ପ୍ରକୃତି ଏହି କ୍ରମରେ ପହଞ୍ଚିଗଲି ଗୋଟେ ସହରରେ । ନାଇଁ ସହର ନୁହେଁ ମହାନଗରରେ । 

ଏ ମହାନଗରର ଜୀବନଶୈଳୀ ବି ବିଚିତ୍ର । ସମ୍ପର୍କ ପ୍ରାୟ ଔପଚାରିତା । ମୁଁ ରହୁଥିବା ଏକ ସୁଉଚ୍ଚ ଅଟ୍ଟାଳିକାରେ ଯାହା କମ୍ପାନୀ ପ୍ରଦତ୍ତ ଥିଲା , ମୋ ଘରର ସାମ୍ନାରେ ଅର୍ଥାତ ମୋ ପଡ଼ୋଶୀ ଥିଲେ ମୋର ଜଣେ ସମବୟସ୍କ ଯୁବକ । ତିନିମାସ ବିତିଗଲା ପରେ ମଧ୍ୟ ଆମ ଭିତରେ କଥାବାର୍ତ୍ତା ତ ଦୂର ହାଏ , ହେଲୋ ବି ହେଇନଥିଲା । ଅନେକ ବାର ସାମ୍ନାସାମ୍ନି ହେଇଛୁ , ପ୍ରତିଥର ଅଭିବାଦନ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା ମଧ୍ୟ କରିଛି , ହେଲେ ମୋ ପଡ଼ୋଶୀଙ୍କର ରୁକ୍ଷତା ମୋତେ ପ୍ରତିଥର ଦୁଃଖି କରେ ।

ଦିନେ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଆମର ଘରକୁ ଫେରିବାର ସମୟ ପ୍ରାୟ ସମାନ ଥିଲା । ସେଦିନ ମୋ ପଡ଼ୋଶୀ ଜଣକ ସାମାନ୍ୟ ଅସୁସ୍ଥ ଲାଗୁଥାନ୍ତି । 

କଣ ଦେହ ଭଲ ନାହିଁକି !? 

ପ୍ରଥମ ଥର ସେ ମୋ ଆଡ଼କୁ ଚାହିଁଲେ ହସହସ ମୁହଁରେ ତାଙ୍କ ଦେହ ଖରାପ ଥିବା ସତ୍ତ୍ୱେ । ମୁଁ ତ ସୁଯୋଗଟିଏ ଉଣ୍ଡୁ ଥିଲି ତାଙ୍କ ସହିତ ସମ୍ପର୍କ ବଢ଼େଇବାକୁ , କଥା ହବାକୁ । ଏ ମହାନଗରର ଭିଡ଼ରେ ଏକାକୀପଣ ବୋଝିଲା ବୋଝିଲା ଲାଗେ ସତରେ । ବେଶି ନହେଲେ ଜଣେ ଦୁଇଜଣ ବନ୍ଧୁ ତ ରହିବାର ଅଛି । ଗପିବାକୁ , ପେଗରେ ଗ୍ଲାସ ବାଡେ଼ଇବାକୁ । ଦିନସାରା କାମର ବୋଝରେ ମନରେ ଥିବା ଚିଡିଚିଡ଼ା ପଣକୁ ହାଲକା କରିବାକୁ ବି ଜଣେ ବନ୍ଧୁ ଆବଶ୍ୟକ । ଧିରେ ଧିରେ ବନ୍ଧୁତା ବଢିଚାଳିଲା ଆମ ଭିତରେ । 

ସେ ମୋର କାମ , କମ୍ପାନୀ , ଘର ପରିବାର ସବୁ ପଚାରି ବୁଝିଲେ । ଆମ ସମ୍ପର୍କ ଟା ଖୁବ କମ ଦିନରେ ଆପଣରୁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇ ତୁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆସି ସାରିଥିଲା । ସବୁଦିନ ନହେଲେ ବି ସପ୍ତାହରେ ଦୁଇତିନି ଦିନ ଗ୍ଲାସ ବାଡ଼େଇ ହେଇଯାଉଥିଲା । କେବଳ ଦୁଇଜଣଙ୍କ ଭିତରୁ କେହିଜଣେ କଥାଟାକୁ ଉକାରୀ ଦେଲେ ହେଲା । ଗିଲାସ ବାଡ଼େଇବାକୁ ବାହାନା ଟିଏ ଦରକାର । 

ତାଙ୍କ କାମ ବିଷୟରେ କିନ୍ତୁ ମୋର ସନ୍ଦେହ ଥିଲା । ଥରେ ଦୁଇଥର ପଚାରିଛି ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କୁ ନୀରବ ଓ ଅସହଜ ଦେଖି ବେଶି ଜୋରଦେଇ କେବେ ପଚାରିନି । କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ଜୀବନ ଶୈଳୀ ତୁଳନାତ୍ମକ ଭାବେ ମୋ ଠାରୁ ଉନ୍ନତ ଥିଲା । ଦେଖିବାକୁ ବି ସୌମ୍ୟ ସୁନ୍ଦର ବଳିଷ୍ଠ ଓ ଆକର୍ଷକ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱର ଅଧିକାରୀ ସେ । 

ଦୁଇ ସମୟବୟସ୍କଙ୍କ ଭିତରେ ନିବିଡ଼ତା ହେଲେ ସବୁ କଥା ଭିତରେ ସେକ୍ସହିଁ ମୁଖ୍ୟ ଆଲୋଚ୍ୟ ପ୍ରସଙ୍ଗ ହୁଏ । କହିବାକୁ ଗଲେ କୌଣସି ଗୁରୁତ୍ତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ବିଷୟରେ କଥା ଆରମ୍ଭ ହେଲେବି କଥା ଶେଷ ହୁଏ ସେକ୍ସ ବିଷୟରେ ଆଲୋଚନା କରି । ବୟସଟା ବି ଦୁହିଁଙ୍କର ଜୁଆରୀଆ । ମାନେ ମାଡ଼ିଗଲା ଭଳି । ଏଠି ବି ବ୍ୟତିକ୍ରମ ! 

ମୋ ବନ୍ଧୁ ଜଣକ ସେ ବିଷୟରେ କଥା ହବାକୁ ବେଶି ପସନ୍ଦ କରନ୍ତିନି । ତାକୁ ବହୁତ କଥା ଆକ୍ଷେପ କରି କହେ ମଧ୍ୟ । ହଁ ହଁ ତୁ ତ ଗୋରା ଚିଟା ଛଇ ଛାଡ଼ିଆ ଟୋକାଟିଏ ତୋର କେତେ ଥିବେ । ଦିନସାରା ତ ଯେତେବେଳେ ଦେଖିଲେ ଫୋନରେ ବ୍ୟସ୍ତ ତୁ ଝିଅମାନଙ୍କ ସହିତ । ନିଜେ ହାଲକା ହେଇଯାଉଛୁ ତ ମୋ କଥା କାହିଁକି ଭାବିବୁ ? ତୋ ଭଳି ହ୍ୟାଣ୍ଡସମ ପିଲା ସହିତ ସାଙ୍ଗ ହେଇକି ମୋର କଣ ଲାଭ କହିଲୁ ? 

ବନ୍ଧୁମୋର ମୋର ହସିଦିଏ । କେବେ ରାଗରୁଷା ହେଇନୁ ଆମେ । କିନ୍ତୁ ସବୁଦିନ ମୋର ଏମିତି କହିବାଟା ଧାର୍ଯ୍ୟ । କେବେକେବେ ମୋତେ ନାଲିବତୀ ଏରିଆରୁ ବୁଲେଇ ଆଣିବାକୁ କୁହେ ଜୋର ହସିହସି । 

ହଉ ଥାଉ ଥାଉ ତୋ ପାରିବା ପଣିଆ । ଏତେବି ଲୋ ଷ୍ଟାଣ୍ଡର୍ଡ ନୁହେଁ ମୋର । ଏତେ ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗିର ଫୁଲରେ ଝିଲମିଲ ଏ ସହର । ସେ ଫୁଲ ସବୁର ବାସ୍ନାରେ ମୁଁ ବିଭୋର । ହେଲେ ଅବହେଳିତ ଭଅଁର ପରି ମୋ ଅବସ୍ଥା । 

ବାପରେ ଏତେ ଦରଦ ତୋ ମନ ଭିତରେ ସାଥିଟିଏ ଲାଗି !? 

ରଖ ତୋ ସମବେଦନା ତୋ ପାଖରେ । ବନ୍ଧୁର ଦରଦ ଦେଖି ଯାହାର ହୃଦୟ ତରଲୁନି କଣ ଆଉ କହିବି ତାକୁ ? ମୋର ତ କପାଳଟା ଫଟା । କିଛି ସମୟ ନୀରବ ରହି ପୁଣି ନେହୁରା ହୁଏ , ଫୁଲଟିଏର ଯୋଗାଡ଼ କରେ ମୋ ପାଇଁ । ତୁ ଫୁଲ ଉଦ୍ୟାନରେ ରାଜା ଭଅଁର । ତୋର ସାଙ୍ଗ ହେଇକି ମୁଁ ନିରାଢାଳ ଉପାସ । ମଧୁର ବୁନ୍ଦାଟିଏ ପାଇଁ ଝୁରୁଛି ମୁଁ । ତୋତେ ଲାଜ ଲାଗିବା କଥା । ଦୁଇ/ତିନି ପେଗ କଣ୍ଠସ୍ଥ , ଗର୍ଭସ୍ଥ ହେଲେ କଥାମୋର ଅଶ୍ଳୀଳତାର ଶେଷେସୀମାର ଆରପାରିକୁ ଚାଲିଯାଏ । ଏ ସବୁ ଥରର କଥା । 

ଗୋଟିଏ କଥା ଲକ୍ଷ୍ୟ କରିଛି ସାଙ୍ଗ ମୋର ଏ କଥାବାର୍ତ୍ତାର ନଗ୍ନତାରେ ନୀରବ ହୋଇଯାଏ । କେବଳ ଶୁଣେ , କେବେ ମୁରୁକି ହସା ତ କେବେ ପୁଣି ଭାବିଶୁନ୍ୟ ଲାଗେ ତାର ସେ ଚନ୍ଦ୍ର ଉଦିଆ ମୁହଁଟା । ହେଲେ ମୁଁ ମୋ କାମରେ ଲାଗିରହେ । କହିଚାଲେ , କହିଚାଲେ ସେଇ ଗୋଟିଏ କଥାକୁ ନାନା ରଙ୍ଗରେ ନାନା ଭଙ୍ଗୀରେ ।

ଦିନକର ଘଟଣା ଦିନେ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ମୁଁ ଘରକୁ ଫେରିଲା ବେଳେ । ତା ଘର ଭିତରୁ ଜଣେ ନାରୀର ଉଚ୍ଚ ସ୍ୱର ଶୁଣିବାକୁ ପାଇଲି । ସେ କୋକିଳ କଣ୍ଠି ଆଶ୍ରାବ୍ୟ ଭାଷାରେ ଗାଳି କରୁଥାନ୍ତି ଯାହା ତାଙ୍କ କଣ୍ଠକୁ ଶୋଭା ପାଉନଥିଲା । ମା , ଭଉଣୀ ବି ବାଦ ପଡ଼ୁନଥିଲେ ତାଙ୍କ ଗାଳିରେ । ଜଣେ ନାରୀ ଏମିତି ବି ଗାଳି ଦେଇପାରେ !! ମୋ ସାଙ୍ଗର କୌଣସି କଥା ଶୁଭୁ ନଥିଲା ବାହାରକୁ । ସେ ନୀରବ ଥିଲା । ସେସମୟରେ ମୁଁ ଭିତରକୁ ଯିବାକୁ ଠିକ ମଣିଲିନି । ମୋ ଘରର କବାଟ ଖୋଲାରଖି ଅପେକ୍ଷା କଲି ସେ ନାରୀ ଜଣଙ୍କର ଯିବାକୁ ।

 ପ୍ରାୟ ଦଶପନ୍ଦର ମିନିଟ ପରେ ଧଡ଼ କରି କବାଟ ଖୋଲି ଚାଲିଗଲେ ଝଟପଟ ହେଇ । 

ମୁଁ ବି ପଶିଗଲି ମୋ ସାଙ୍ଗର ଘର ଭିତରକୁ । ମୁହଁ ବୁଲେଇ ମୋତେ ଚାହିଁ ମୋ ଉପରୁ ଫେରେଇନେଲା ତାର ଦୃଷ୍ଟି । ସେଇ କେଇଦଣ୍ଡ ଭିତରେ ତା ଆଖିରୁ ଜୀବନ୍ତ ବିଜୁଳିର ତରଙ୍ଗ ଆସି ମୋତେ ଶକ୍ତିହୀନ କରିଦେଲା । 

ପୁରୁଷ ପୁଅ ହେଲେବି ମୋଟା ମୋଟା ଘନ ଭୃଲତା ତଳେ ତାର ସେ କଥା କୁହା ଆଖିଟା ସତେ ରୁକ୍ଷ ହୋଇଯାଇଥିଲା । ହରେଇଥିଲା ତାର କହିବାର ସମସ୍ତ ଶକ୍ତି । ପାଖକୁ ଚାଲିଗଲି । କାନ୍ଧରେ ହାତ ପକେଇଦେଲି ତାର । ଆନମନା ଥିଲା ସେ । ମୋ ଉପସ୍ଥିତି ତାକୁ ଖୁସି ଦେଉନଥିଲା । ବସେଇଦେଲି ତା ହାତ ଧରି ସେଇ ପକ୍କା ଲଙ୍ଗଳା ଚଟ୍ଟାଣ ଉପରେ । ତାରି ସାମ୍ନାରେ ବସିଗଲି । 

ମୁହଁପୋତି ବସିଥାଏ ସେ ସେମିତି । ମାତା ଜାନକୀଙ୍କ ପରି ତା ମନ ବ୍ୟଥିତ ହେଉଥିଲା । ବସୁଧାକୁ ଅନୁରୋଧ କରୁଥିଲା ଆଉଥରେ ବକ୍ଷ ଚିରିଦେବାକୁ ଆଉ କୋଳେଇ ନେବାକୁ ତାକୁ । 

କଣ ହେଇଛି ? ଏ ମହିଳା ଜଣକ କିଏ ? ଏମିତି ମୁଣ୍ଡ ଟେକି ଚାହିଁଲା ମୋତେ । ସିଂହପରି ଲାଲ ଟହଟହ ଛୋଟଛୋଟ ଆଖି ସଜଳ । ନା ସେ କାନ୍ଦୁଥିଲା ନା କ୍ରୋଧ ଥିଲା ନା ଅଭିମାନ ଥିଲା ତା ଆଖିରେ । ହେଲେ କିଛି ହରେଇଦେବାର ବେଦନା ନିଶ୍ଚିତ ଥିଲା ।

 ଉଠିଗଲି ଘରକୁ ମୋର ରଖିଥିବା ବିଦେଶୀ ମହୁଲିର ବୋତଲ ନେଇ ଆସିଲି । ଦେଖିବା ମାତ୍ରେ ଝପଟି ନେଲା ହାତରୁ ମୋର । ଏକା ନିଶ୍ୱାସରେ ଅଧା ବୋତଲ ଶେଷ । 

ଆ ବସ୍ ଏଇଠି । ତୋର କଣ ଦରକାର ସାଥିଟିଏ ? କଣ କରିବୁ ? ତାପରେ ଗାଳି କେଜାଣି କାହାକୁ । ମୋ ଭାବନାକୁ କି ମୋ ପ୍ରକୃତିକୁ ଅବା ନିଜ କାମନାକୁ ଚରିତାର୍ଥ କରିବାକୁ ଯାହାଙ୍କୁ ସାଥି କରିବି ବୋଲି ଭାବୁଥିଲି ସେଇମାନଙ୍କୁ । 

ଜାଣିଛୁ ମୁଁ ବି ତୋରି ପରି ଗୋଟେ ପଲ୍ଲୀ ଅଞ୍ଚଳରେ ଜନ୍ମ ନେଇଥିଲି । ଯେଉଁଠି ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟର ରକ୍ତାଭ ବର୍ଣ୍ଣର ଦର୍ଶନ କରି ମନରେ ସଂଚାରିତ ହେଉଥିଲା କିଛି କରିଦେଖେଇବାର ନିଶା । ରାତିରେ ଚନ୍ଦ୍ରମାର ଶୀତଳତା ରେ ଭିଜିଭିଜି ସ୍ବର୍ଣ୍ଣିମ ଭବିଷ୍ୟତ ର କଳ୍ପନା କରୁଥିଲି ନିତିନିତି । ଆଖିରେ ଠୁଳ କରିଥିବା ସ୍ୱପ୍ନରେ ଡେଣା ଲଗେଇବାକୁ ଶିକ୍ଷାର ସାଧନାରେ ଲାଗିପଡ଼ିଲି ନିରନ୍ତର ଭାବେ । ସଫଳ ହେଲି । 

ପ୍ରଶଂସା ଶୁଣିଶୁଣି ଭାବୁଥିଲି ମୋର ସ୍ୱପ୍ନ ବାସ୍ତବତାରେ ରୂପାନ୍ତରିତ ନିଶ୍ଚୟ ହେବ । ଖୁବ ପଢ଼ିଲି । ଦିନରାତି ଏକ କରିଦେଲି । ସବୁ ଆଡ଼କୁ ଆଖି ବୁଝିଦେଲି କେବଳ ମୋ ଲକ୍ଷ୍ୟରେ ସଫଳତାର ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖୁଥିଲି ଖୋଲା ଆଖିରେ । କେତେବେଳେ ପିଲାଦିନ ଚାଲିଗଲା , ଶୈଶବ ଶେଷ ହୋଇଯାଇ ଯୌବନରେ ପହଞ୍ଚିଗଲି ଜାଣି ବି ପାରିଲିନି । ସ୍ୱପ୍ନ ଖାଲି ମୁଁ ନୁହେଁ ମୋ ସହିତ ଦେଖୁଥିଲେ ମୋର ବାପା ମା । 

ସ୍ବପ୍ନର ଡେଣା ରୂପକ ସାର୍ଟିଫିକେଟ ଧରି ଉଡ଼ିବା ଶିଖିବା ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଚାଲିଆସିଲି ଏଇ ସ୍ବପ୍ନପୁରୀକୁ । ଏଇଠୁ ଆରମ୍ଭ ହେଲା । ଜୀବନର ଦ୍ଵିତୀୟ ପର୍ଯ୍ୟାୟ । 

ଚେଷ୍ଟାକରି ବି ଦେଖି ପାରିଲିନି କୋମଳ ଅବସ୍ଥାର ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟକୁ । ଉଚ୍ଚଉଚ୍ଚ ଅଟ୍ଟାଳିକା ମାନ ଦର୍ଶନରେ ବାଧା ସୃଷ୍ଟି କରିବା ଆରମ୍ଭ କଲେ । ଚନ୍ଦ୍ରମାର ଶୀତଳତା ଆଉ ଖୋଜି ପାଇଲିନି । ଏ ବିଜୁଳି ଆଲୁଅର ଚକମକ ଭିତରେ ଚନ୍ଦ୍ରମା ସଂଘର୍ଷ କରୁଥିଲା ନିଜର ଅସ୍ଥିତ୍ୱ ବଜାୟ ରଖିବାକୁ । 

ସେମାନଙ୍କ ସହିତ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲା ମୋର ସଂଘର୍ଷ । ଏ ଅଫିସରୁ ସେ ଅଫିସ । ଯେତେ ସମ୍ପର୍କୀୟ ଥିଲେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଅନୁରୋଧ ନେହୁରା ହେଇଛି ଚାକିରୀ ଟିଏ ପାଇଁ । କେତେ ଆଶ୍ୱାସନା ପାଇଛି । କେବଳ ଆଶ୍ୱାସନା । ବାସ୍ତବତା ସହିତ ତାର କୌଣସି ସମ୍ପର୍କ ନାହିଁ । କେତେ କର୍ପୋରେଟ ଅଫିସରେ ନିଜର ବିବରଣୀ ଦେଇଛି । ବୋଧହୁଏ ବାକି ନାହିଁ ଆଉ କୌଣସି ଅଫିସ । ସରକାରୀ ସ୍ତରରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ବେସରକାରୀ ସ୍ତର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ । 

ମୁଠେ ଦାନା ଯୋଗାଡ଼ କରିବା ମୋ ପାଇଁ କଷ୍ଟ ହୋଇ ପଡ଼ିଲା । ନିଜ ସାମର୍ଥ୍ୟ ଠାରୁ ମୋତେ ଅଧିକ ଦେଇଥିବା ମୋର ଜନ୍ମଦାତାଙ୍କ ପାଖକୁ ଫେରିଯାଇ ତାଙ୍କ ଉପରେ ଆଉ ବୋଝ ହେବାକୁ ମୋ ବିବେକ ମୋତେ ଅନୁମତି ଦେଲାନି । କେତେ ଅବା ପାଦରେ ଚାଲିଥାନ୍ତି । ମୁଁ ତ ଉଡ଼ିବାକୁ ଆସିଥିଲି । 

ରାସ୍ତା ଯେତେ ଚିକ୍କଣ ହେଲେବି ପାଦଚଲା ପଥିକ ମାନେ ଥକିଯିବାଟା ନିୟତି ଧାର୍ଯ୍ୟ । 

ମୁଁ ବି ଥକି ପଡ଼ୁଥିଲି । କ୍ଷଣେ ଅଟକି ଯାଇ ମ୍ୟୁନିସିପାଲଟିର ମାଗଣା ପାଣି ପିଇ ପୁଣି କେଇପାଦ ବଢ଼ାଉଥିଲି ଆଗକୁ । ଲକ୍ଷ୍ୟ ହୀନ ହୋଇଯାଉଥିଲି ବେଳୁବେଳ । କେତେ ରାତି ଷ୍ଟେସନରେ ବିତିଛି କେତେ ପୁଣି ପାର୍କରେ । କେତେଥର ଅସାମାଜିକ ତତ୍ତ୍ୱ ମାନଙ୍କ ସହିତ ସାମ୍ନାସାମ୍ନି କରିଛି ନିଜେ ହରେଇବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ସେମାନଙ୍କ ଦୟାର ପାତ୍ର ହୋଇଛି । ଭୋକିଲା ପେଟରେ ରାତି ପାହିବାକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଛି । ନୂଆ ସୂର୍ଯ୍ୟ କିଛି ନୂଆ ଆଶା ସଞ୍ଚାର କରିବାର ଆଶା ସୃଷ୍ଟି କରିବ ବୋଲି । 

ପ୍ରତିଟି ନୂଆ ସକାଳ ବିତୁଥିଲା ପୂର୍ବ ସକାଳ ପରି । ଆଧୁନିକତା ସହିତ ତାଳ ଦେଇ ଚାଲିବାକୁ ଚେଷ୍ଟାକରି ହାରିଯାଉଥିଲି ସବୁଦିନ । ଭିଡ଼ ଭିତରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ ଏକାକୀ ଥିଲି । ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅପରିଚିତ । ସ୍ବପ୍ନର ସାହାନାଇର ଶବ୍ଦ ଏବେ କେବଳ ଦୂରରେ ହିଁ ଶୁଭୁଥିଲା । ସବୁଦିନ ସମାନ ପ୍ରକାର ଦରଜ ସହିସହି ଛାତି ମୋର ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ଶୁନ୍ୟ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା । 

ଦିନେ ଏକ ହତାଶ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଥକି ପଡ଼ି ବସିଥାଏ ଫୁଟପାଥର ଗୋଟେ ସାମାନ୍ୟ ଅନ୍ଧାରିଆ କୋଣରେ । ମୁଁ ଅନ୍ଧାର ଭିତରେ ଥିଲି । ଚତୁର୍ପାଶ୍ୱର ଆଲୋକରେ ମୁଁ ଦିଶାହୀନ ଥିଲି । ପାଉନଥିଲି ରାହା । ଆଲୋକର ଜମାବଡ଼ା ଭିତରେ ମୋ ଆଖି ଆଗରେ ଘୋଟି ଯାଉଥିଲା ବହଳ ବହଳ ଅନ୍ଧାର । ଗୋଟେ ଗାଡ଼ି ଆସି ଅଟକିଗଲା ମୋ ଆଗରେ । ଆଙ୍ଗୁଠିରେ ଇଙ୍ଗିତ କରି ଡାକିଲେ ମୋତେ ସେ ଗାଡ଼ିର ମାଲିକାଣୀ ନିଜ ପାଖକୁ । ଚାଲିଗଲି । 

ଆଜି ଫ୍ରି ଅଛ ? ଆସ ବସ । 

ବିନା ପ୍ରଶ୍ନୋତ୍ତରରେ ବସିଗଲି । ଯାହା କହିବେ କରିବି । ପେଟର ଭୋକରୁ ଆଖି ଆଗରେ ମାଡିଯାଉଥିବା ଅନ୍ଧକାରରୁ ମୁକ୍ତି ଚାହୁଁଥିଲି ମୁଁ । ସେତିକି ତ ମିଳିବ । ନଚେତ ମୃତ୍ୟୁ ।ଏମିତି ବି ।  ଘର ଭିତରକୁ ପଶିଗଲି । ଡାଇନିଂ ଉପରେ ରଖା ଯାଇଥିବା ଫଳ ଉପରେ ଆକ୍ରମଣ କଲି ମୁଁ । ତାଙ୍କୁ ପଚାରି ଅନୁମତି ନେବାର ଧୈର୍ଯ୍ୟ ନଥିଲା ମୋର । ଜୀବନ ସ୍ଥିର ହେଲା । ଝାପ୍ସା ଆଲୋକିତ କୋଠରୀ । ଉତ୍ତେଜିତ ପୋଷାକରେ ମୋ ଠାରୁ ବୟସରେ ଯଥେଷ୍ଟ ଅଧିକ ମହିଳା ଜଣେ ମୋତେ ତାଙ୍କ ଭୋକ ଦୁରେଇବାକୁ ପାଖକୁ ଡାକୁଥାନ୍ତି । 

ତୁ କଣ କହୁଥିଲୁ ସେଦିନ ? ଆମ ପଢ଼ିଲା ବେଳେ ମଧ୍ୟ ସାଙ୍ଗମାନେ ସେଇଆ ସବୁ କୁହନ୍ତୁ । 

Look back , look forward and target your aim

 ଏଇଆକୁ କଣ କହୁତୁ ? 

Look back point on bu** , look forward and target to fu** 

ଏଇଆ ନା ? ମୁଁ ବି ସେଦିନ ସେଇଆ ଭାବି ମନରେ ଥିବା ସମସ୍ତ କ୍ଷୋଭ ଆଉ ସମସ୍ତ ଅସଫଳତାର କଷ୍ଟକୁ ପାଥେୟ କରି ମେଣ୍ଟେଇ ବାକୁ ଚେଷ୍ଟାକଲି ତାଙ୍କ ଦେହର ଭୋକ ଯାହାଙ୍କ ଲାଗି ମୋ ପେଟର ଭୋକ ଅପସରି ଯାଇଥିଲା । ମୋତେ ସେ ସପ୍ତାହେ ଲାଗି ନିୟୋଜିତ କରିଥିଲେ ସେଇ ସମାନ କାମରେ । ସେଦିନ ମୁଁ ବସିଥିବା ସେ ଅନ୍ଧାରିଆ କୋଣରେ କାଳେ ମିଳନ୍ତି ଦେହର ଭୋକ ମେଣ୍ଟାଉ ଥିବା ପୁରୁଷ ମାନେ ।

ମୋ ମନର ସ୍ୱପ୍ନ ଆଉ ଉଚ୍ଚ ଆକାଂକ୍ଷା କେବଳ ଟଙ୍କାରେ ପୂରଣ ହେଇପାରିବ କହି । ବଣ୍ଡଲ ବଣ୍ଡଲ ଟଙ୍କା ଫୋପାଡ଼ି ଥିଲେ ମୋ ଉପରକୁ । ନିଜର ଧନବଳରେ ମୋପରି ଗୋଟେ ଜୀବନ୍ତ କଣ୍ଢେଇକୁ କିଣି ନେଇଥିଲେ ସେ । ଯେମିତି ଇଚ୍ଛା ସେମିତି ବ୍ୟବହାର ମୋର ତାଙ୍କ ଦ୍ବାରା । 

ମୋତେ କାମ ମିଳିଯାଇଥିଲା ହେଲେ ଲକ୍ଷ୍ୟ ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଥିଲା । 

ତାପରେ ସେ ମୋତେ ତାଙ୍କରି ମାନସିକତା ପରି ଆହୁରି କିଛି ପରିଚିତାଙ୍କ ସହିତ ପରିଚୟ କରେଇଦେଲେ । ସେମାନେ ସେମାନଙ୍କ ପରିଚିତାଙ୍କ ସହିତ । ଏମିତି ଅସଂଖ୍ୟ ଅଗଣିତ ଭୋକିଲାଙ୍କ ଲାଗି ଖାଦ୍ୟ ହୋଇଗଲି ମୁଁ । 

ବେଳାଭୂମି ନଥିଲି ମୁଁ ଯେଉଁଠି ଅଶାନ୍ତ ସମୁଦ୍ର ମଥାପିଟି ନିଜର ଦୁଃଖ କହିବ । ମୁଁ ଥିଲି ଧସି ପଡ଼ୁଥିବା କୂଳ ଯାହା ଦିନ ପ୍ରତିଦିନ ଧସି ପଡ଼ି ମିଳେଇ ଯାଉଥିଲା ଅଥଳ ସମୁଦ୍ର ଗର୍ଭରେ । କିନ୍ତୁ ଏସବୁ ଡେରିରେ ବୁଝିଥିଲି । 

ଏ ଯେଉଁ ଘର ଦେଖୁଛୁ । ମୋ ଘରର ଆସବାଵ ଦେଖୁଛୁ ଏମିତିକି ମୋର ପୋଷାକ ମଧ୍ୟ କାହାର ଉପହାର । ଯେଉଁ ସାଥି ଖୋଜିଖୋଜି ତୁ ଅସ୍ଥିର ହେଉଛୁ । ସେଇ ସାଥୀମାନଙ୍କ ସାନିଧ୍ୟ ଏବେ ମୋତେ ବ୍ୟଥିତ କରୁଛି । 

ପ୍ରୀତି ସହିତ ପ୍ରଣୟ । ହେଲେ ବିନା ପ୍ରିତୀରେ ମୁଁ ରଚି ଚାଲିଛି ପ୍ରଣୟ । ଜାଣିଛୁ ପ୍ରୀତି ଏକ ଅନୁଭବ ଆଉ ପ୍ରଣୟ ହେଉଛି କ୍ରିୟା । ମୁଁ ଅନୁଭବ ହୀନ କ୍ରିୟାରେ ଲିପ୍ତ ସବୁଦିନ । ମୁଁ ମୋର ଅସ୍ଥିତ୍ୱ ହରେଇ ସାରିଛି । ଯେଉଁ ପ୍ରଣୟ ଶେଯର କଳ୍ପନାରେ ତୋ ଦେହରେ ଶିହରଣ ସୃଷ୍ଟି ହେଉଛି । ପ୍ରୀତି ବିହୀନ ସେଇ ପ୍ରଣୟ ଶେଯର କଣ୍ଟାରେ ମୋ ଦେହରେ ଅନେକ କ୍ଷତ । ଦେଖୁନୁ ଏଇଠି , ହେଇ ଏଠିବି ଦେଖ , ଚାରିଆଡ଼େ ଦେହଟା ମୋର ରକ୍ତ ଜର୍ଜରିତ । 

ମନ କାହାକୁ କୁହନ୍ତି ? ଏ ପ୍ରଶ୍ନଟି ମୋ ପାଇଁ ବୃଥା । ମଲା ମନର ମଣିଷଟିଏ ମୁଁ । ଏ ମୋର ରୂପ ସୌଷ୍ଠବର ଯେଉଁ ପ୍ରଶଂସା ତୁ କରୁଛୁ ଶୁଣିଶୁଣି ଥକି ଗଲିଣି ମୁଁ । ଜାଣିଛୁ ମୁଁ ଶାଳୀନତାର ଚାଦର ଘୋଡେ଼ଇ ହେଇ ଅଭିନୟ କରୁଛି ଯାହା । ହେଲେ ପ୍ରକୃତରେ  (ଭଦ୍ରମୁଖା ପିନ୍ଧି ନଗ୍ନତାକୁ ପ୍ରେମ କରୁଥିବା କୁତ୍ସିତ ମାନସିକତାର ଅଭଦ୍ର ମଣିଷଟିଏ ମୁଁ । ଏହି ସତ୍ୟକୁ ସ୍ୱୀକାର କରିବାରେ ତିଳେମାତ୍ର ଦ୍ବିଧାନାହିଁ ମୋର) । ନିଦ କାହାକୁ କୁହନ୍ତି ଅନେକ ଦିନ ହେଲାଣି ଝୁରି ହେଉଛି ମୁଁ । ସାତତାଳେ ନିଦରେ ଶୋଇଯିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ମୋର । ହେଲେ ଭୋକିଲା ମାନଙ୍କର ଭୋକ ମେଣ୍ଟେଇଲା ପରେ ନିଜର ନିଜତ୍ବ ହରାଇବାର ଦୁଃଖ ମୋତେ ଶୋଇ ଦିଏନି । ସେମାନେ ତ ତୃପ୍ତତା ନିଦ୍ରା ଭୋଗନ୍ତି । ମୁଁ ଗଣି ଚାଲେ ପାଇଥିବା ଟଙ୍କା ବଣ୍ଡଲ ରେ ଥିବା ନୋଟ ସବୁକୁ ବାରମ୍ବାର ।  ଆଜି ଯିଏ ଆସିଥିଲେ ତାଙ୍କ ବଦାନ୍ୟତାରୁ ମୋର ଏ ଘର । ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ଓ ପ୍ରତିପତି ସମ୍ପନ୍ନ ପାରିବାରିକ ମହିଳା । ଯାଇ ପାରିଲିନି ତାଙ୍କ ତୃଷ୍ଣା ମେଣ୍ଟଣକୁ ଜଳଦାନ କରିବାକୁ । ଶାରୀରିକ ଅସୁସ୍ଥତା ଲାଗି । ତୁ ତ ଜାଣିଛୁ ମୋ ଦେହ ଭଲ ନାହିଁ ବୋଲି । ସେଥିପାଇଁ ତ ତତେ ଫୋନ କରି ସାଙ୍ଗରେ ବଡ଼ ବୋତଲଟେ ନେଇ ଆସିବାକୁ କହିଥିଲି । 

ତୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ଯେମିତି ଦେଖୁଛୁ ସେଇଟା ମୋର ଅସ୍ଥିତ୍ୱ ନୁହେଁ । ଯିଏ ହେଇକି ମୁଁ ବଞ୍ଚୁଛି ସେ ମୁଁ ନୁହେଁ । ଯାହା ମୁଁ ଥିଲି ସେ ମଣିଷ କେବଳ କାଳ୍ପନିକ ଚରିତ୍ରଟିଏ ଏବେ । ଯାହା ମୁଁ ହେବାକୁ ଆସିଥିଲି ସେ କଣ୍ଟକିତ ପ୍ରଣୟ ଶେଯର କଣ୍ଟା ର ଆଘାତରେ କେବେଠାରୁ ମରି ସାରିଲାଣି ।  ରାତିର ଘନ ଅନ୍ଧାରରେ ତାରା ମାନଙ୍କ ସହିତ କଥା ହେବାକୁ ଭାରି ଇଚ୍ଛାହୁଏ । ହେଲେ ସୌଭାଗ୍ୟ ନାହିଁ ମୋର । ଦିନ , ମାସ , ବରଷ ବିତିଗଲାଣି ଏମିତି ପ୍ରଣୟ ରଚିରଚି । ପ୍ରିତୀର ଛୁଆଁକୁ ଅନୁଭବ କରିବାର ଲାଳସା ଏବେବି ଅପୁରଣ ଏ ମନରେ । କଣ ଏମିତି ହାଁ ଟା କରି ଅନେଇଛୁ ମୋ ମୁହଁକୁ ? ମାଧର** , ବେହେନ୍** । 

ସେ ମୋତେ ଗାଳି କରୁନଥିଲା । ନିଜ ମନରେ କୁହୁଳୁଥିବା ନିଆଁର ଧୂଆଁ ଗାଳିର ରୂପ ନେଇ ବାହାରି ଆସୁଥିଲା ତା ମୁହଁରୁ । ଆଖି ତାର ଛଳଛଳ ହେଉଥିଲା । ମୁଁ ଚାହୁଁଥିଲି ସେ ଜୋରରେ କାନ୍ଦୁ । ତା ବେଦନା ମୋତେ ଭିଜେଇ ସାରିଥିଲା । ହେଲେ ସେ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲେବି କାନ୍ଦି ପାରୁ ନଥିଲା । ଭାବନା ତାର ମରିସାରିଥିଲେ ସବୁ । ଭାବନା ଜୀବନ୍ତ ଥିଲେତ ଲୁହର ରୂପ ନେଇ ଅମାନିଆ ଭାବେ ବହିଯାଇ ହାଲକା କରିଦିଅନ୍ତେ ମନକୁ । ସମ୍ଭବ ହେଉ ନଥିଲା ତାହା । 

ସେ ନିସ୍ତେଜ ହୋଇ ଆସୁଥିଲା । ଶୋଉଥିଲା ସେ । ହଁ ହଁ ଶୋଇପଡ଼ୁ । କହୁଥିଲାତ ସାତତାଳେ ନିଦରେ ଶୋଇବାକୁ ଇଛା ତାର । ଘଡ଼ିକ ଭିତରେ ଘୁଙ୍ଗୁଡ଼ି ମାରିବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲା । 

ତା ହାତରୁ ମଦ ବୋତଲ ଆଣି ଧରିଲି । ଦେଖିଲି ଭଲକରି । ଦୁର୍ବଳ ଭାଙ୍ଗି ପଡିଥିବା ମଣିଷ ମନରେ ସତ କହିବାର ସାହାସ ଦେଇଥିବାରୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେଲି । ମୋତେ ଏମିତିରେ ନିଶା ହୋଇଯାଇଥଲା ବେଦନାର ନିଶା । ପୁଣି ଥରେ ତା ଆଡ଼କୁ ଚାହିଁଲି । ଏ କି ଅଜବ ଦୃଶ୍ୟ !! 

ଚାହିଁଥିବା ବେଳେ ଚେଷ୍ଟାକରି ବି ସେ କାନ୍ଦି ପାରୁ ନଥିଲା କିନ୍ତୁ ଅବଚେତନ ଅବସ୍ଥାରେ ଦୁଇ ଆଖିରୁ ଝରିଯାଉଛି ଦୁଇଧାର ଲୁହ । ନାଇଁ ଏ ଲୁହ ନୁହେଁ ତା ସ୍ୱପ୍ନରେ ସେ ନିଜର ଅସହାୟତା ଦେଖି ବ୍ୟଥିତ ହେଉଛି । ହଉ ଝରିଯାଉ ତା ସପନର ସେ ଭୟାବହତା । ବଡ଼ବଡ଼ ହେଇ କହୁଥିଲା କିଛି । 

ଜାଣିଛି ତୁ ବି ଘୃଣା କରିବୁ ମୋତେ । ମୁଁ ଏସବୁରୁ ବାହାରି ଆସିବାକୁ ଚାହୁଁଛି । ନୂଆ କ୍ଷତ ସହିଲା ଭଳି ଖାଲି ସ୍ଥାନ ଆଉ ନାହିଁ ମୋ ମନରେ କି ଦେହରେ । ତୋତେ ଦେଖିଲା ପରେ ତୋ ସାଙ୍ଗରେ ମିଶିଲା ପରେ ମୋ ମନର କେଉଁ କୋଣରେ ଜାଗ୍ରତ ହୋଇଛି ଜୀଇଁବାର ଇଚ୍ଛା । ସେ ଇଚ୍ଛାକୁ ମଉଳିବାକୁ ଦେବୁନି । ବିଚଳିତ କରୁଥିଲା ସେ ଶବ୍ଦସବୁ ତାର । 

ପରିବର୍ତ୍ତନଶୀଳ ସମୟ ଆଗକୁ ବଢ଼ିଯାଇଛି । ମୋ ସାଙ୍ଗ ଭିତରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଶାନୁରୂପ । ଆଜି ସେ ଏକ ବହୁରାଷ୍ଟ୍ରୀୟ କମ୍ପାନୀରେ ଉଚ୍ଚ ପଦରେ କାର୍ଯ୍ୟରତ ।