ଲୁହ ଢାଳି ଢାଳି ଲେଖୁଛି କବିତା

ଲୁହ ଢାଳି ଢାଳି ଲେଖୁଛି କବିତା 

   ଜାଣେ ନାହିଁ ତିଳେ ଜୀବନ ବ୍ୟଥା 

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ଜାଣ ମରମ ବେଦନା 

   କି କହିବି କେତେ ଅକୁହା କଥା ।

ବଞ୍ଚିବାର ପଥ ନୁହଁଇ ସଳଖ 

   ଭରିଛି ଅନ୍ତରେ ବହୁ ଯାତନା 

କିମିଆ କରିଛ ସତେ ମହାପ୍ରଭୁ 

  ନାହିଁ ବାରେ ଟିକେ ଅନୁଶୋଚନା ।

ପରିସ୍ଥିତି ସାଥେ ତାଳ ମେଳ ଦେଇ 

   ଚାଲିଛି ଏ ପଥେ ଭରି ସ୍ୱପନ 

ଦେଖାଇଛ ତୁମେ ଅନ୍ଧାରରେ ପଥ 

   ତୁମେ ଅଛ ସାଥେ ଅମୂଲ୍ୟ ଧନ ।

ଜୀବନ ଯମୁନା ଉଛୁଳିଛି ଯେବେ 

   ଭଙ୍ଗା ନାବେ ଖୋଜେ ଅଦୃଶ୍ୟ କାତ 

କାହୁଁ ଆସି ଯାଅ ଆହେ ଦୟାମୟ 

   ବାହି ନିଅ ତରୀ ଶୁଭ ସଙ୍କେତ ।

ଉତ୍ତପ୍ତ ମରୁରେ ଦିଗହରା ଯେବେ 

   ରାହା ଖୋଜୁଥାଇ ଜୀବନ ପୋତ 

କାହୁଁ ଉଭା ହୁଅ ଜଳ ପାତ୍ର ହସ୍ତେ 

   ତୃଷା ଦୂର କର ଦେଇ ଅମୃତ ।

ଦେଇ ନାହିଁ କିଛି ପାଇଛି ଅମାପ 

    ହେ ପ୍ରେମୀ ପୁରୁଷ ଅଦୃଶ୍ୟ ମିତ 

ଢ଼ାଳୁଛ ଆଶୀଷ ଅବାରିତ ଧାରେ

   ବିସ୍ତାରିତ ରହୁ ଅଦୃଶ୍ୟ ହାତ ।