ଆଗରେ ପଡିଛି ପଥ ବହୁଦୂର ଆହୁରି କେତେ ଯେ ବାକି, ଚାଲିବି ଚାଲିବି ନପଡିବି ଥକ୍କି

ସହରର ପାଣି ପବନରେ ବଢିଥିବା ତମସାର, ଆଗରୁ ଗାଁ, ଗାଁ ପରିବେଶ ,ଏ ସବୁ ପାଇଁ ଥିଲା ଅହେତୁକ ଆକର୍ଷଣ।

ଦିନେ ହଠାତ୍ ସୁନ୍ଦର ପକ୍ଷୀ ଟିଏ କୋଉଠୁ ଉଡି ଆସି, ବାଲକୋନି ରେ ପଡିଥିବା ଇଜି ଚେୟାର ଉପରେ ବସି ପଡିଲା।ମୁହଁଟିକୁ ତା'ର ଆଖିପୁରେଇ ଦେଖିବା ଆଗର...

ହାତରେ ତା'ର ଅଡୁଆ ସୂତାର ନଟେଇ,ଆଉ ଆକାଶରେ ଉପରକୁ ଉଠି ନପାରି ତଳକୁ ଖସି ପଡିଥିବା ତା'ର ଅସହାୟ ଗୁଡି !!

ଏ ସବୁ ତାକୁ କେମତି ସୁରହରା ଲାଗେ।ଖୋଲା ଆକାଶରେ ତା ସାଥି ଚଢେଇ ମାନଙ୍କ ସାଙ୍ଗେ ସୁର ମିଳେଇ ଗୀତ ଗାଇବାକୁ ତ'ର ଭାରି ଇଚ୍ଛା ହୁଏ। ହେଲେ....

ସାରଙ୍କର ଏ ଭଳି ଆଚରଣରେ ଭୀଷଣ ବିରକ୍ତ ହେଇଥିଲେ ବାପା । ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଇଥିଲେ, ଅଗଣି ସାରଙ୍କ ପାଖରେ ପାଠପଢା ବନ୍ଦ ।

ଵାହାଘରର ଅନେକ ଦିନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମା' ହେଇ ନ ପାରିବାର ଅଭାବ ବୋଧ ଧିରେ ଧିରେ ଉଭେଇ ଯାଇଥିଲା ତମିସ୍ରାର।

"ଆକାଶ ରେ ଜହ୍ନ ନାହିଁ ତ, ସେଥିପାଇଁ, ଆଜି ଆକାଶରେ ହସ ନାହିଁ।"

"ମୁଁ ଜାଣେ ସଁବାରୀ ,ପଲେ ଶାଗୁଣା ତତେ ଖୁମ୍ପି ଦେଇଛନ୍ତି।

ଅହିଅ ଡେଙ୍ଗୁରା