ଯେତେ ଲୁଚାଇଲେ ଲୁଚିକି ପାରିବ

ଏ ପୂଣ୍ୟ ଦାଣ୍ଡରେ ପାପ ଫଳ ଯେତେ

କେବେ ପାରିବନି ଲୁଚି

ଜଣେ ତ ହିସାବ ରଖୁଛି ଏଠାରେ

ରତନ ବେଦୀରେ ବସି ।

ଜୀବନଟା ଆମ ଦୀପଶିଖା ଟିଏ

ଯାଏ ସିଏ ଜଳି ଜଳି

ଅଢ଼େଇ ଦିନର ଜୀବନ ଜାଣି ବି

ଏ ପାପ ପଙ୍କରେ ହେଉଛେ ଗୋଳି ।

କେବେ ଖରା କେବେ ଛାଇ ଏ ଜୀବନେ

କିଏ ବା ଜାଣିଛି କୁହ

ତଥାପି କାହିଁକି ଅନ୍ୟାୟ ଅନିତୀ

କରୁଛ ନଛାଡି ମୋହ ।

ଶପ୍ତ ଜୀବନର ଯନ୍ତ୍ରଣା ମାପନେ

ସର୍ବେ ହୋଇଯିବେ ଅଜ୍ଞ

ପୂଣ୍ୟମୟ ପୀଠେ ପୂଣ୍ୟ ତୁ'କରିଯା

ସଂସାରେ ହୁଅ ତୁ' ବିଜ୍ଞ ।

ଜୀବନରଦୀପ ଦିନେ ତ ଲିଭିବ

କାହାକୁ ନାହିଁ ବା ଜଣା

ପାପକୁ ଲୁଚାଇ ପାପ କରିଚାଲୁ

ହୋଇଯାଇ ବାଟବଣା ।

ଖାଲି ହାତ କରି ଆସିଛୁ ଧରାକୁ

ଖାଲିହାତେ ବାହୁଡିବୁ

ପାପ ଗାଡିଆରେ ବୁଡ ଦେଇ କିଆଁ

ହିସାବ ଖାତାରେ ନାଆଁ ଯୋଡୁଛୁ !

ସରିଯିବ ବେଳ ପୁରିଯିବ କାଳ

ହେବ ଲେଉଟାଣି ବେଳ

ଯେତେ ଲୁଚାଇଲେ ଲୁଚିକି ପାରିବ

ତୋର ପାପ ପୂଣ୍ୟ ଫଳ !