ଯେବେ ବର୍ଷା ଆସେ

ରିମ୍ ଝିମ୍ ସୁରରେ ଗୀତଗାଇ ପ୍ରତିବର୍ଷ ଆସେ ବର୍ଷା ।

ଗତ ବର୍ଷ ଆସିଥିଲା ଏବେ ବି ଆସିଛି 

ବାଦଲର ଓଢ଼ଣା ଟାଣି 

ଆସୁଥାଏ ବର୍ଷାରାଣୀ ।

ସ୍ବାଗତ ପାଇଁ ଅଶନି ବଜାଏ ଟମକ ,

ମଶାଲ ଧରି ବିଜୁଳି

ଦେଖାଏ ପୃଥିବୀକୁ ପଥ ।

ଗ୍ରୀଷ୍ମତାପେ ଶୁଷ୍କଥାଏ ସରିତ ତଡ଼ାଗ

ଜଳଜୀବ ପାଉଥାନ୍ତି ଦୁଃଖ ।

ବୃକ୍ଷରାଜି ଜୀର୍ଣ୍ଣଶୀର୍ଣ୍ଣ ଦେହେ,

ଛାଡୁଥାନ୍ତି ଉତ୍ତପ୍ତ ନିଶ୍ବାସ ।

ତୃଣବିନା ଚନ୍ଦା 

ଦିଶୁଥାଏ ବିସ୍ତିର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରାନ୍ତର ।

ଝଞ୍ଜାଘାତେ ଘର୍ମସିକ୍ତ ଦେହ 

ହେଉଥାଏ ଡହଳବିକଳ ।

ପଥପ୍ରାନ୍ତ ତପ୍ତ ଧୂଳିପୂର୍ଣ୍ଣ 

ମୁକ୍ତପାଦେ ନ ହୁଅଇ ଚାଲି ।

ଧରିତ୍ରୀର ନମ୍ର ନିବେଦନେ,

ବର୍ଷା ଯେଵେ ଦାନ କରେ,

ଶୀତଳ ସଲୀଳ ।

ପୂରିଉଠେ ନଦୀ ପୁଷ୍କରିଣୀ ।

ବୃକ୍ଷଲତା ଶୋଭାପାଏ

ସବୁଜ ପତ୍ରରେ ।

ନବ ଦୁର୍ବାଦଳ ହସିଉଠେ

ବିସ୍ତିର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରାନ୍ତରେ ।

କିନ୍ତୁ ଘନ ଘନ ବର୍ଷା ଯଦି

ଦିବାରାତ୍ରି ହୁଏ ,

ଜୀବଗଣ ପାଆନ୍ତି ସନ୍ତାପ ।

କେତେ ଜୀବଜନ୍ତୁ ଭାସିଯାନ୍ତି,

ବନ୍ୟାର ସ୍ରୋତରେ ।

ଭାଙ୍ଗି ଯାଏ କେତେ କେତେ

ଗରିବ କୁଡିଆ ।

ବାଲି ଚରିଯାଏ କେତେ ଯେ

ସବୁଜ ଶସ୍ୟରେ ।

ଅନ୍ନଵିନା ହାହାକାର ପଡ଼ି ଯାଏ

ନରସମାଜରେ ।

ତେଣୁ ରହିଛି ପ୍ରବାଦ -

ଜଳ ବିହୁନେ ସୃଷ୍ଟି ନାଶ ,

ଜଳ ବହୁଳେ ସୃଷ୍ଟି ନାଶ ।

ଜଳ ହିଁ ଜୀବନ ,

ଜଳ ମଧ୍ୟ ବେଳେ ବେଳେ

ନିଅଇ ଜୀବନ ।