ଯା ମନ ବିଶୁଦ୍ଧ ଅଟଇ

ଯା ମନ  ବିଶୁଦ୍ଧ   ଅଟଇ,

 ହୃଦୟେ  ଆବିଳତା  ନାହିଁ ।

ଯେଉଁ  ଜନ  ସରଳ   ମତି

ସକଳେ  ବିଶ୍ବାସ   କରନ୍ତି ।

ଯେ ଜନ  ଦୟାଳୁ   ଅଟଇ

ପରର  ଦୁଖରେ   କାନ୍ଦଇ ।

ତା ମନେ  ନିଜ ପର ନାହିଁ

ପର ବି ନିଜର    ଲାଗଇ ।

ତେଜଇ ଲୋଭ ଅହଂକାର

ମନରୁ  ମୋହ  ମାୟା ତାର ।

ଫଳନ୍ତି    ଗଛଟିଏ   ପରି

ନମ୍ରତା    ସ୍ବଭାବେ  ତାହାରି ।

ସଂସାରେ  ଖୁସି   ବାଣ୍ଟୁଥାଏ  

ପାଇବା ଆଶା ତା'   ନଥାଏ ।

ନିଷ୍କାମ   କର୍ମମାନ   କରେ

ବସୁଧା    କୁଟୁମ୍ବ    ବିଚାରେ ।

ନିଜର    ସବୁ  କିଛି   ଦିଏ

ପ୍ରକୃତ   ନିର୍ଲୋଭ   ବୋଲାଏ ।

ତେଜିଣ     କ୍ରୋଧ   ଅହଂକାର

 କହଇ     ବଚନ   ମଧୁର ।