ତୁମେ ମୋ କବିତା ବର୍ଣ୍ଣାଢ୍ୟ ବନିତା

ପ୍ରୀତି କହିବି କି   ଗୀତି ଗଳ୍ପଗୁଚ୍ଛ

       ସ୍ମୃତି ଶୁଭସ୍ମିତା

       ବାଗ୍ମୀ ବଉଳ ।

ତୁମେ ମୋ' କବିତା ବର୍ଣ୍ଣାଢ୍ୟ ବନିତା

      ରୂପେ ନିରୁପମା

       ଗୁଣ ଅତୁଳ ।।

ବନ୍ଧୁ ଭାବିବି ନା  ବାନ୍ଧବୀ ଭାବିବି

      ପ୍ରଭାତ ପୀୟୂଷ

      ଋତୁର ରାଣୀ ।

ଋତୁରେ ଋତୁରେ ସଂଭ୍ରମ ରୀତିରେ

      ଆଙ୍କି ଦେଇଯାଅ

      କଳ୍ପ କାହାଣୀ ।।

କଳ୍ପକାହାଣୀରେ ମୋ' କାବ୍ୟକିନ୍ନର

      ସ୍ବର୍ଗୀୟ ସ୍ବପ୍ନକୁ

      ଚେତନା ଦିଏ ।

ଚିତ୍ରକଳ୍ପ ଦେଇ  ରୂପକଳ୍ପ ନେଇ

      ବାସ୍ତବ ଦୁନିଆ

      ସଙ୍ଗୀତ ଗାଏ ।।

ସୀମାହୀନ ତୁମ ବନ୍ଧୁ ରଙ୍ଗଶାଳା

     ମୋ' କାବ୍ୟ ଦେଉଳ

       ସିଦ୍ଧ ସାରଥି ।

ଶବ୍ଦହୀନ ସିନା, ଶବ୍ଦରେ ଶବ୍ଦରେ

      ନିଜ ଅଜାଣତେ

      ସାଜେ ସୁକାନ୍ତି ।।

ଦୂରେ ଦୂରେ ଥାଇ ପାଖରେ ବାସୁଛ,

      ତୁମ ସୁରଭିରେ

      ପଳାଶ ବାସେ ।

ମୃଦୁ ମୃଦୁ ତୁମ   ସୁର ମୂର୍ଚ୍ଚନାରେ

      ମରୁ ଇଲାକାରେ

      ମଳୟ ହସେ ।।

ବିଶ୍ୱ ଭାରତୀ ବି ନମ୍ରତା ପଣରେ

      ନଇଁ ଥମିଯାଏ

      ତୁମରି ଆଗେ ।

ମହୁ ଠୁ ମଧୁର   ବଚନ ତୁମର

     ସୁମନ ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ

     ସୁରଭି ମାଗେ ।।

ଛଳନା ଶିଖିନା,ନାହିଁ ପ୍ରତାରଣା

     ବରଂ ପ୍ରତାରିତ

      ଥରକୁ ଥର ।

ସେଇଥିପାଇଁ ଗୋ ଦୁନିଆକୁ ଡର

     ତଥାପି ଦୁନିଆ

      କର ନିଜର ।।