ତୁମ ପାଇଁ କବିତା

 

ଓଠ ଫାଙ୍କରେ ହସମାନେ

କେବେ ସ୍ମିତ ତ କେବେ ଅଧିର

ପୁଣି କେବେ ଦୃଷ୍ଟ ରହସ୍ଯରେ ,

ସତେ ଅବା ଏ ମୁଖର ଗଗନରେ ,

ହସମାନେ ଗୋଟେ ଗୋଟେ ରଂଗ ସାଜି

ଗଢିଥାନ୍ତି ନିମିଷକ ପାଇଁ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ

ଖାସ୍ ... ତୁମରି ସ୍ମୃତିରେ ।

ରାତି ରାତି କେତେ ରାତି

ବେହିସାବ ବିଦାୟ ନେଲେଣି ,

କେତେ ଜ୍ୟୋସ୍ନା ତୁମ ବିନା

ଏଇ ଆଖିର ଆଗରେ

ନଷ୍ଟ ହୋଇବି ଗଲେଣି ,

ତୁମ ସେଇ ମୁଁହ ... ଜାଣିଛ ନା !

କରି ପ୍ରଣୟ ଖଡ୍ଗରେ ରାଜୁତି

ଅହରହ ଏ ମନର ସ୍ପଷ୍ଟ

ଭୂଗୋଳକୁ ଥରାଇ ଦେଲେଣି ।

ତୁମ ପାଇଁ ପାଉଥିବା ଯାହା କିଛି

ଇଏ ସିଏ କହୁଛନ୍ତି କାଳେ ଯନ୍ତ୍ରଣା ,

ହେଲେ ମୁଁ ତ ଭିଜାଇ ଦେଇଛି

ବୁନ୍ଦା ବୁନ୍ଦା ତତଲା ଲହୁରେ 

ହଁ ... ହଁ ... ମୋରି ଭିତରେ ,

ସତେ ଅବା ଇଏ କାଳେ

ବଞ୍ଚିବାର ବୈରାଗୀ ପ୍ରେରଣା ।

ମୋର ଇତିହାସ ମୋତେ କରେ ପ୍ରଶ୍ନ

ବୁଝିବାକୁ ଭାଷା ତୁମରି ଆଖିର ,

ସେ ଚାହାଣୀ ମନ ଭୁଲା ଭାଷା 

ଅବା ଥିଲା ନିଷ୍ଠୁର କପଟ

ଆଜିବି ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଅମାନିଶି ପରି

ଅବା ଥିଲା କି ଅସାର ।

ସେ ଭାଷାର ଶବ୍ଦ ମାନେ ସବୁ

ମରମର ଆଶା ଅନୁଭୂତି କଥା 

ଠକ୍ ଠକ୍ କରି ଅନ୍ଧାରରେ ,

ଅତିଥି ସେ ଦି ଟୋପା କାଳିରେ

ଫର୍ଦ୍ଦେ ସାଦା କାଗଜ ପୃଷ୍ଠାରେ ,

କବି ନୁହେଁ ତଥାପି ବି

ଏ ହୃଦରେ ସଜାଇଲା ଭଳି

ସଜାଏ ମୁଁ ସଂଯମୀ ବକ୍ଷରେ

ଘୁରି ଘୁରି ଶବ୍ଦ ଅରଣ୍ୟରେ ।