ତୁମ ହୃଦୟଟା ଏମିତି ପଥର

ଲାଗେ ନାହିଁ ଭଲ ତୁମ ବିନା ପ୍ରିୟା

ରୁଚେନି ପାଟିକୁ ଆହାର ଅନ୍ନ

ଭାବି ଭାବି ତୁମ ସ୍ନେହ ଦିବାନିଶି

ତନୁ ହୋଇଯାଏ କ୍ରମଶଃ କ୍ଷୀଣ ।

ବହଇ ଲୋତକ ଯେହ୍ନେ ଜଳଧର 

ଓଠ ମାରେ ଲୁଣି ଆଖି ଶ୍ରାବଣୀ

ନ ପାରଇ ଚାହିଁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଚନ୍ଦ୍ରମାକୁ

ମରମକୁ କିଏ ପକାଏ ହାଣି ।

ଲାଗଇ ଅରଣ୍ୟ ପ୍ରାୟ ଗୃହାଙ୍ଗନ

କଣ୍ଟକିତ ଲାଗେ କୁସୁମ ଶେଜ

ଲାଗେ ନାହିଁ ନିଦ ବାଞ୍ଛି ସ୍ନେହ ସୁଖ

ଭାଙ୍ଗିଯାଏ ବଳ ସାହସ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ।

ଦହି ହୁଏ ଦେହ ମନ ଓ ହୃଦୟ

ଜାଳେ ଅନ୍ତରକୁ ବିରହାନଳ

ଲଭିବାକୁ ସାଥୀ ଶୀତଳ ପରଶ

ହୋଇ ଉଠେ ମନପ୍ରାଣ ଆତୁର ।

କହିଛ ଆଗରୁ ଶୁଣିଛି ମୁଁ କାନେ

ପୁରୁଷର ମତି କଠୋର ବଜ୍ର

ଗଢା ବି ଏମିତି କେଉଁ ପଥରରେ

ଆକର୍ଷେ ହୃଦୟ ଏତେ ତୁମର ।