ତାଳଗଛ ଓ କଇଁ

ପୋଖରୀ ହୁଡ଼ାର ତାଳଗଛଟେ ମୁଁ

ଆଲୋ ସରସୀର ନୀଳକଇଁ,

ତାରା ସଙ୍ଗେ ନିତି କଥା ମୁଁ ହେଉଛି

ମଥା ମୋ ଆକାଶେ ମିଶେ ଯାଇ ।

ନୁହେଁ ଆମ୍ରକୁଞ୍ଜ ସକାଳ କି ସଞ୍ଜ

କୋଇଲି ମୋ ଡ଼ାଳେ ବସେ ନାହିଁ,

ନିରବରେ ଦେଖେ ପାଖ-ଦୂର ଛବି

ଥାଉ ତୁ ଜହ୍ନର ବାଟ ଚାହିଁ ।

ଗ୍ରୀଷ୍ମ ଶୀତ ବର୍ଷା ସବୁବେଳେ ଏଠି

ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧରି ଥାଏ ଛିଡାହୋଇ,

ମୋତେ ଆଶ୍ରା କରି ବାଇଚଢ଼େଇର

ଦିନ ମାସ ବର୍ଷ ଯାଏ ପାହି ।

ପଦୁଅଁର ତୁହି ସାନ ଭଉଣୀଟି

ତୋତେ ମୁଁ ନିରେଖେ ଏଠି ଥାଇ,

ଜହ୍ନ ସାଥେ ତୋର ଭାବଟି ନିଆରା

କେଉଁ କାଳରୁ ତା' ଅଛି ରହି ।

ଦେଖା ହେବ ଯେବେ ତୋ କଥା କହିବି-

"ପ୍ରତୀକ୍ଷା କରାଅ ଏତେ କିଆଁ,

କୁମୁଦ ବାନ୍ଧବୀ କୁମୁଦିନୀ ଯେଣୁ

ତେଣୁ ତା' ହୃଦୟେ ଲାଗେ ନିଆଁ ।

ଆକାଶକୁ ତୁମେ ସଅଳ ଆସିକି

ଏଥରକ ତାକୁ ଦେଖାକର,

ତୁମପ୍ରତି ଶ୍ରଦ୍ଧା ଅଛି ଯା' କଇଁର

ଅତୁଟ ରଖ ହେ ନିଶାକର ।"