ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟ

ଫିଥର ପରି ସ୍ୱପ୍ନୀଳ ମୁରୁଜ ବୁଣିବା ଆଗରୁ 

ସମାଧିସ୍ଥ କେତେ ସନ୍ଦିଗ୍ଧ ସପନ 

ଦିଗ୍ ବଳୟ ଯାଏଁ ଲମ୍ବାଧାଡି 

ସୁଖର ମେଲଣ 

ପୋଡୁଥାଏ ତାରାଫୁଲ ଚାନ୍ଦୁଆ 

ଗହଗହ ପୋଡା ଗନ୍ଧରେ ଅପେକ୍ଷିଥାଏ ରାତିଟିଏ ବାଟ 

ତୁ କି ଯାଣୁରେ ସୁରୁଜ

ଜହ୍ନ ଆଉ ଚିହ୍ନ ଫୁଟୁଥିବା ଭାତ ହାଣ୍ଡି ବାଷ୍ପ

ଫୁଟେ ଫୁଟାଏ ଛାତି ତଳ କୋହ 

ଅନ୍ଧାର ରୁମାଲ୍ ଭିଜେ ରାତିଏ ତାଜା ରକ୍ତରେ 

ଗୋଟାପଣେ ଓଦା ସରସର ରାତି ଗୁମୁରୁଥାଏ 

ଆଲୁଅ ଅନ୍ତରାଳେ

ଛନ୍ଦିହୁଏ ଆଖି କାମନା ବୁଢୀଆଣୀ ଜାଲେ

ବରଫ ପାଲଟେ ଇଛା ନଈ 

ଭୁରୁଭୁରୁ ଭାସିଆସେ 

ଗଗଂଶିଉଳି ପ୍ରିୟା ଚିହ୍ନା ଦେହ ବାସ୍ନା  

ପୁରୁଣା ଗୋଲାପି ଚିଠି ପଦଧ୍ୱନୀ ଶବ୍ଦରେ ଭାଙ୍ଗିଯାଏ ନିଦ 

ଅସ୍ୱାଭାବିକ ପ୍ରହରେ,ଅନିଚ୍ଛା ସତ୍ତ୍ବେ 

ତୁ କି ଜାଣୁରେ ସୁରୁଜ

ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଭଲଭାବେ ଜାଣେ ବିଗତ ପ୍ରିୟା ପରି ତୁ ନିରୁତ୍ତର 

ଏଠି ଆଲୋକ ବୁଝେନା ଅନ୍ଧାରର ଦୁଃଖ 

ବ୍ୟକ୍ତ ଜାଣେନା ଅବ୍ୟକ୍ତ ଯନ୍ତ୍ରଣା 

କୋଳାହଳ ଭୋଗେନା ନିର୍ଜନତା ଅଭିଶାପ

ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖେନା ଅଦୃଶ୍ୟ ଲଘୁଚାପ

ଲହୁ ଝରିଲେ ହିଁ ମହୁ ସ୍ୱାଦ ମିଳେ

ଅନ୍ଧାର ତରଳିଲେ ହିଁ ଆଲୋକିତ ରଶ୍ମି ଖେଳେ

କୃଶବିଦ୍ଧ ହେଲେ ହିଁ ପ୍ରେମିକ ଈଶ୍ବର ପାଲଟେ

ରାତିଟିଏ ବୁଝେ ବୋଲି ନିରନ୍ତର ଜଳେ

ଏବେ ଆଉ ଦୁଃଖ କଣ

ଅବୁଝା ଆକାଶ ସିନ୍ଦୁର ମାଖିଲାଣି

ନେପଥ୍ୟୁ କେହିଜଣେ ବଂଶୀ ଫୁଙ୍କିଲାଣି

ପତ୍ରରେ କିଏ ବୁନ୍ଦା ବୁନ୍ଦା ଚୁମ୍ବନ ଆଙ୍କିଲାଣି

ସତେଜ ଦେହରେ ଗତରାତି ଅନ୍ଧାର ନାହିଁ 

ରତି ନାହିଁ ଭୀତି ନାହିଁ ଆଖିତଳେ କଳଙ୍କିତ କଳାଜାଇ ନାହିଁ

ଅଛି କେବଳ ମନଲୋଭା ସ୍ୱପ୍ନର ଗୁଞ୍ଜନ

ମେଘ ସବାରୀ ପରଦା ଉହାଡରୁ ଲୁଚି ଚାହୁଁଥିବା ବାଳୁତ କିରଣ

ଅଛି ସ୍ୱପ୍ନକୁ ବାସ୍ତବତାର ଡେଣା ପିନ୍ଧେଇ 

ଆକାଶ ଛୁଉଁଥିବା କାରୁଣ୍ୟ ନୟନ 

ଅଛି ରାତ୍ରୀର ମଉଳା ଶେଜ 

ଆଳସ୍ୟଭଙ୍ଗ ସଂଗେ ବକେୟା କିଛି ମୃଦୁ କମ୍ପନ