ସତ୍ୟର ଅନ୍ତରାଳେ

“ମୁଁ”ର ସଂଜ୍ଞା ଖୋଜି ଖୋଜି ସାରା ଜୀବନ

ନିରାଶ ହୋଇଗଲା ପରେ,

ଭାବି ନେଇଥିଲି ନା ହୁଏତ ଏହାର କିଛି ମାନେ ନାହିଁ,

ବା ମାନେ ଅଛି କିନ୍ତୁ ମୁଁ ବୁଝି ପାରିନି ଏଯାଏ l

ଖୋଜିବା କିନ୍ତୁ ଜାରି ରଖିଥିଲି ,

ଅନୁଶୀଳନ ବିଶ୍ଳେଷଣ କରି ଚାଲୁଥିଲି

ଆଜି କିନ୍ତୁ ଏ କରୋନା ଆସି

ବୁଝେଇ ଦେଇଗଲା ଆଖିର ପଲକେ l

ନିମିଷ ସମୟ ମଧ୍ୟେ

ତୁ କିଛି ନୁହେଁ ରେ ମୂର୍ଖ “ମୁଁ”

ସମୟର ତୁ ଏକ ଖେଳ ମାତ୍ର

ନିମିଷେ ଉଭେଇ ଯାଇପାରୁ ଅଦୃଶ୍ୟ ହାତରେ l

“ମୁଁ”ଏହା କରୁଛି, “ମୁଁ” ଏହା କରି ପାରିବି

କେତେ ଦମ୍ଭ ଥିଲା ଏ ମନ ଭିତରେ

କିନ୍ତୁ ସବୁ ବିଲିନ ହୋଇ ଯାଇ ପାରେ

ଦିନେ କାଳର କବଳେ l

ଅକାରଣେ, ଅଦିନରେ, ଅସମୟରେ,

ଏ ଭାବାନ୍ତର କେବେ ନଥିଲା ମନକୁ ଆବୋରି

ଭାବୁଥିଲୁ “ମୁଁ” ଏକ ଅସାଧାରଣ କେହି

ଗଢିପାରେ ସୁଉଚ୍ଚ ଅଟ୍ଟାଳିକା ଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି କମ୍ପୁଟର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ l

ଯାଇପାରେ ଏ ପ୍ରାନ୍ତରୁ ସେ ପ୍ରାନ୍ତ ,

ଅନାୟସେ ଉଡିପାରେ ବିନା ବାଧା ବିଘ୍ନେ,

ଏବେ ଦେଖୁଛି,ଏଇତ ସେଇ ମଣିଷ

କେତେ ଅସହାୟ ଭାବେ, ଉର୍ଦ୍ଧକୁ ଦେଇଛି ହାତ ଟେକି l

ଦୟନୀୟତାର କରୁଛି ସ୍ଵାକ୍ଷର

କୁଢ କୁଢ ଶବର ଅସହାୟ ନିରବ ଚିତ୍କାର ଭିତରେ

ଜଗତକୁ ଡାକି କହୁଥିଲା “ମୁଁ” କିଏ, କେ କହି ପାରିବ

କୋଉଠୁ ଆସି କୁଆଡେ ଯାଉଛି, କଣ ଥିଲା ମୋର ପରିଚୟ l