ସ୍ପର୍ଶ (ଛିଆଁ)

ମନେ ପଡିଯାଏସି ସେ ଦିନର୍ କଥା

ପହେଲା ଚଉଠି ରାଏତ୍,

ଚିନ୍ହା ନାଇଁ ,ଜଣା ନାଇଁ ଦୁହିଁକର୍

କେନ୍ତା କଟିଥିଲା ରାଏତ୍ ।

କଲେ କଲେ କରି ପାଖ୍ କେ ଗଲି

ତମର୍ ଠାନ୍ କେ ମୁଇଁ,

କଥା ପଦେ ହେବାର୍ ଲାଗି 

ଡର୍ ଲାଗୁଥିଲା ତାହିଁ ।

କେତେ କଲେ ବଲେ ସାହାସ ଜୁଟେଇ

ପହେଲା ଛି'ଥିଲି ତମ୍'କେ,

ହାତ୍ ମୋର୍ ଥରି ଉଠିଥିଲା

ଉଢନା ଟେକଲି ଜେ ।

ପହେଲା କରି ଛି'ଥିଲି ତମ୍'କେ

ପାଖେ ତୁମର୍ ବସି,

ଦିହେ ମୋର୍ ନିଆଁ ଲଗେଇ ଥିଲା

ତୁମର୍ ମୁଲକି ହସି ।

ସୋର୍ ପଡିଗଲେ ପହେଲା ଛିଆଁ

ହସା ଲାଗ୍ ସି କେତେ,

ଚୁପ୍ ଚାପ୍ ରହିଥିଲା ଦୁହିଁ ଜଣ

ଡର୍ ଲାଗୁଥିଲା ସତେ ।

ଭୁଲି ନାଇଁ ପାରେ ସେ ପହେଲା ଛିଆଁ

ଜୀବନ୍ ଥିବାର୍ ଯାକେ,

କନିଆ,ବର୍ ପହେଲା ମିଲନ୍ ରାତି

ସୋର୍ ଲାଗୁଛେ ତମ୍'କେ ।