ସପନ ରହସ୍ୟ

 ଏ ସେହି ତରୁ ଚୂମ୍ବିତ ପୃଥୁଳ ପୋଖରୀ

 କେଇ ଗୋଟି ସ୍ଥଳପଦ୍ମ ,ରକତ ପଳାଶ

 ଫିକା କୃଷ୍ଣଚୂଡାର ଚିରାଚିରା ପାଖୁଡା

 ତା ହିଡର ଶାଢୀଧଡି ରହିଛି ଆବୋରି ।

 ଏଠି ନାରୀ ପୁରୁଷର ଭେଦ ଭାବ ନାହିଁ

 ହିଡ ଆରପାରେ ଦିନେ ସକଳେ ଯାଆନ୍ତି ଜଳି

 ବେଳେ ବେଳେ ଏହି ଧୂସର ରାଇଜେ

 ଶୃଗାଳ ଓ କୁକୁରଙ୍କ ଭୋକିଲା ଚିତ୍କାର

 ଜିଅନ୍ତା ମଣିଷ ଦେଖି,

 କୁଢକୁଢ ପୁରୁଣା ଶବସ୍ଥ ମାଟିରେ ।

 ଆଜି ଏକ ନୂତନ ଶବ ଟେମ୍ଫୁଚାଳକର

 ତିନିଝିଅ ଆସନ୍ନ କିଶୋରୀ

 ଆଧୂନିକା ଘରଣୀର ପ୍ରେମପକ୍ଷୀଠାଣି ,

 ବାଆଁ ପାଖେ ଅନତି ଦୂରରେ

 ଠିକେ ଠିକେ ବସିଛନ୍ତି ପୂର୍ବମୁଖ କରି ।

 କୁଢକୁଢ ଛବିଳ ଦେହଧାରୀ ମଣିଷ

 ଶବ ପ୍ରତି ବିତସ୍ଫୃହ, ଛୁଇଁବାକୁ ନାରାଜ

 ଏ ସମୟେ ମୋ ଜାତିର ଦୁଇଜଣ ଭାଇ

 ଶବର ସତ୍କାର ପାଇଁ ଆଗୁସାର ହୋଇ

 ଆସନ୍ତେ ବିରୋଧ କଲେ-

 ଶବ ପରା ଅଟେ ହୀନ ଜାତି ।

 ଆରଦୃଶ୍ୟ-

 ମାତିଅଛି ଦ୍ବିତୀୟା ଘରଣୀ ତାର ଆଳାପ ସୁଆଙ୍ଗେ

 ବେଲୁନ୍ ପରି ବକ୍ଷୋଜକୁ ଉଠାଇ ପକାଇ

 ସ୍ବାମୀର ଅନୁପସ୍ଥିତିରେ

 ଯା ସଙ୍ଗରେ ରାସଲୀଳା ମହୁଳବଣରେ ।

 ଆଜି ତାର ପୁନର୍ଜନ୍ମ

 ନାହିଁ କିଛି କଟକଣା ସାଙ୍ଗ ପାଙ୍ଗ ସାଥୀମିଳନରେ

 ଅଛି ଅଳ୍ପ ମାତ୍ର କାଚହୀନ ହାତ

 ଜାତିସ୍ମର ରୂପେ ।

 ନ ମାନି ସେ କୁତ୍ସିତ ନିୟମ

 ମାଟିର ପଣତ ଚିରି ତାକୁଦେଲି ପୋତି

 ତା ବକ୍ଷରେ ତୁଳସୀର ଚାରା

  ଅଳପ ଦିନେ ମେଳିବ ପସରା ା

  ଏ ବେଳରେ,

  ବାୟବ୍ୟ କୋଣରୁ ଶୁଭିଲା ସ୍ବଷ୍ଟ ଘୁମନ୍ତ ଶବଦ-

  "ମିଳିବ ବିଧବା ଭତ୍ତା ନ ହୁଅ ଅଥୟ"

  ଧାଇଁଯାଇ ଦରହସା ମରଦ

  କହିଲା ସେ ବଡ ଝିଅ କାନତଳେ

  ଏହା ଥିଲା ଆମରି ଉଦ୍ୟମ,

  ବିସ୍ମିତ ଗମ୍ଭୀର ସେ ପରୀର

  ଛକ୍ କିନା ଚିରିଗଲା ଯୁକ୍ତ ଓଠକୋଣ ।

  

  ବୁଢା ବାପ, ଆରଦୃଶ୍ୟ କରୁଣ ଚରିତ୍ର

  ଜ୍ବଳନ୍ତ ନିଆଁର ପାଖରେ

  ଝରାଉଛି ଲୋତକ ରୁଧିର 

  ମୁଁ ଥାଉଁ ଥାଉଁ ପୁଅ ଗଲା ମରି

  ଏ କି ଅବିଚାର ।

  ଆର ଦିନ ସକାଳୁ ମୋ ଭଉଣୀ

  ବର୍ଗଚିତ୍ର ପତ୍ର ଖଣ୍ଡେ ଦେଇ ହୋଇଗଲା ତୁନି,

  ଚିଠି କହେ-

  ୪ ତାରିଖକୁ କାର୍ଯ୍ୟ ହେବ

   ମାଖୁନୁ ଯାଇଛି ମରି ।