ସଞ୍ଜ ନଇଁଲାଣି

ପ୍ରଣୟ ତଟିନୀ ତୀରେ ପ୍ରିୟତମା

ମଳୟର ଅନୁରାଗ

ନିଜଦେହେ ନିଜେ ବେଳିବି ଭାବୁଛି

ବିରହ ବିଭୋର ରଙ୍ଗ I

ଜହ୍ନକୁ ମାଗିବି ଜେଛନା ଟିକିଏ

ଗଛକୁ ମାଗିବି ଛାଇ

ତୁମେ ଚାଲିଯିବ ଆଖି ଉହାଡକୁ

କିଛି ଭାବି ପାରୁନାହିଁ I

ବନ୍ଧନର ଡୋରୀ ଛିଡାଇ ଦେବାର

ଶକ୍ତି ବା ପାଇବି କାହୁଁ

ସତେ କଣ ପୁଣି ଢାଳିବାକୁ ହେବ

ଲୁହ ବଦଳରେ ଲହୁ I

କେତେ ଲମ୍ବା ରାସ୍ତା ଚାଲି ସାରିଲିଣି

ପାଦ ହୁଏ ଟଳ ମଳ

ସେପାଇଁ ଭାବୁଛି ଆସିଗଲା ବୋଧେ

ରାସ୍ତା ଶେଷହେବା ବେଳ I

ପ୍ରେମ ପରା ଏକ ଅସରନ୍ତି ପଥ

କିଏ ବା ଲଙ୍ଘିଛି କୁହ

ପାଦ ମୋ ଅବଶ ଚାଲି ପାରୁନାହିଁ

ଆଖିରେ ବି ନାହିଁ ଲୁହ I